De Laatste Troef vergt nogal wat aandacht om in het verhaal te komen. Zoveel zelfs dat ik het in eerste instantie weer heb weggegelegd. Nu tien jaar later heb ik het weer eens ogepakt en wel uitgelezen. Hoewel mooie beschrijvingen van natuur en personages, beklijft het verhaal maar ten dele. Uitstapjes over een aantal personages, zijn eerder korte verhalen die in het verloop van het boek verder geen verdere relevantie blijken te hebben. Dat is jammer, want het komt de eenheid van het verhaal niet ten goede.
Afgezien van het wat langdradige eerste deel en de korte sub-verhalen, ontwikkelt het boek zich gaandeweg toch tot een mooi boek over de verlatenheid van de Amerikaanse Panhandle op het snijvlak van nostalgisch verleden en industriele heden. De confrontatie tussen beide, levert een mooi tijdsbeeld op, maar het had wel korter gemogen. Dat was zeker ten goede gekomen aan het boek en verhaal. ( )