Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
Fiction.
Literature.
Humor (Fiction.)
HTML:In this thought-provoking and playful short story collection, David Foster Wallace nudges at the boundaries of fiction with inimitable wit and seductive intelligence.
Wallace's stories present a world where the bizarre and the banal are interwoven and where hideous men appear in many guises. Among the stories are 'The Depressed Person,' a dazzling and blackly humorous portrayal of a woman's mental state; 'Adult World,' which reveals a woman's agonized consideration of her confusing sexual relationship with her husband; and 'Brief Interviews with Hideous Men,' a dark, hilarious series of imagined interviews with men on the subject of their relations with women.
Wallace delights in leftfield observation, mining the absurd, the surprising, and the illuminating from every situation. This collection will enthrall DFW fans, and provides a perfect introduction for new readers.
Na twee bundels met essays (Consider the Lobster en A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again) las ik David Foster Wallace’s verhalenbundel Brief Interviews with Hideous Men. Het is een verzameling korte verhalen die mij achterlaat met de vraag of een verhalenbundel als zodanig goed of slecht kan zijn. Enkele pareltjes staan in sterk contrast tot een aantal saaie, langdradige of te postmoderne verhalen.
Het sterke titelverhaal – of eigenlijk titelverhalen – is een serie interviews met hideous men over relaties tussen mensen. De vragen van de interviewer zijn weggelaten; de lezer vult ze automatisch in. De antwoorden gaan veelal over waarachtigheid, onzekerheid, seksualiteit en schetsen – inderdaad – nogal afschrikwekkende karakters.
Ook mooi is het verhaal over een jongen in een zwembad. In 12 pagina’s beschrijft DFW vanuit een jij-perspectief hoe de jongen een duikplank beklimt. Saai? Integendeel. Op prachtige wijze laat DFW de tijd bijna stilstaan.
En dan DFW’s pop quiz ‘Octet’. Wat begint als een aantal vragen, eindigt in een fascinerende spel. ‘You are, unfortunately, a fiction writer,’ zo begint de laatste vraag. Daarop volgt een passage over de gedachte achter de quiz-vorm waarin het verhaal wordt verteld. En over hoe deze opzet – en in feite iedere opzet – gedoemd is te mislukken. Maar niets doen is ook geen optie: als schrijver moet je je verhaal nu eenmaal in een vorm gieten. ‘So decide,’ luidt uiteindelijk de opdracht, wat zou jij doen als je de schrijver was? En zo zadelt DFW de lezer op met wat eigenlijk zijn probleem is.
Elders leveren dit soort postmoderne spelletjes minder geslaagde verhalen op. Het gebruik van voetnoten in een verhaal over een depressieve vrouw voegt nog iets toe (deze voetnoten – een handelsmerk van DFW – duiken in meerdere verhalen op), maar wanneer DFW in ‘Datum Centurio’ besluit alle betekenissen van het woord ‘date’ te beschrijven zoals we die kunnen vinden in een fictief woordenboek uit 2096 (Leckie & Webster’s Connotationally Gender-Specific Lexicon of Contemporary Usage) dan is dit eigenlijk alleen maar irritant.
Alles bij elkaar een goede bundel? Mwah. Maar waarom een verzameling verhalen beoordelen in haar totaliteit? Daarom: een paar mooie en/of fascinerende verhalen, dat zeker.
De verhalen zelf zijn boeiend: DFW is nu eens een begenadigd niets ontziend observator van de menselijke interactie, en dan weer een virtuoze stylist. Soms ook beiden. John Irving meets John Barth meets Kurt Vonnegut*. Zoiets. Een rode draad, zo lees ik hier, is de relatie tussen man en vrouw ... een donkerrode draad, zo voeg ik er zelf maar aan toe**, is het wanhopige, het perverse en het narcistische dat door elk van die relaties aan de oppervlakte komt dan wel onder de oppervlakte gehouden wordt ... Af en toe laat DFW een verhaal, een monoloog, een grap, een gimmick (ik bedoel natuurlijk: een postmoderne stijlfiguur) ... te lang doorlopen & valt alle spanning weg, af en toe lijken al zijn personages wat te veel op elkaar: hebben ze dezelfde stemklank, hetzelfde ritme, dezelfde sombere levensmoeie toon, af en toe is er een verhaal dat niet in het boek lijkt thuis te horen (On his deathbed, Holding your hand bijvoorbeeld) – maar eigenlijk, al bij al, is dit wel een boek waar ik me nog eens naar terug zie grijpen. Zoals iemand al eens in de spiegel kijkt (opnieuw en opnieuw) om te zien hoe lelijk en onbeduidend zijn innerlijke wel niet is.
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
The fifty-six-year-old American poet, a Nobel Laureate, a poet known in American literary circles as "the poet's poet" or sometimes simply "the Poet," lay outside on the deck, bare-chested, moderately overweight, in a partially reclined deck chair, in the sun, reading, half supine, moderately but not severely overweight, winner of two National Book Awards, a National Book Critics Circle Award, a Lamont Prize, two grants from the National Endowment for the Ars, a Prix de Rome, a Lannan Foundation Fellowship, a MacDowell Medal, and a Mildred and Harold Strauss Living Award from the American Academy and Institute of Arts and Letters, a president emeritus of PEN, a poet two separate American generations have hailed as the voice of their generation, now fifty-sex, lying in an unwet XL Speedo-brand swimsuit in an incrementally reclinable canvas deck chair on the tile deck beside the home's pool, a poet who was among the first ten Americans to receive a "Genius Grant" from the prestigious John D. and Catherine T. MacArthur Foundation, one of only three American recipients of the Nobel Prize for Literature now loving, 5'8", 181 lbs., brown/brown, hairline unevenly recessed because of the inconsistent acceptance/rejection of various Hair Augmentation Systems--brand transplants, he say, or lay -- or perhaps most accurately just 'reclined' -- in a black Speedo swimsuit by the home's kidney-shaped pool, on the pool's tile deck...
Citaten
Laatste woorden
Ontwarringsbericht
Uitgevers redacteuren
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Fiction.
Literature.
Humor (Fiction.)
HTML:In this thought-provoking and playful short story collection, David Foster Wallace nudges at the boundaries of fiction with inimitable wit and seductive intelligence.
Wallace's stories present a world where the bizarre and the banal are interwoven and where hideous men appear in many guises. Among the stories are 'The Depressed Person,' a dazzling and blackly humorous portrayal of a woman's mental state; 'Adult World,' which reveals a woman's agonized consideration of her confusing sexual relationship with her husband; and 'Brief Interviews with Hideous Men,' a dark, hilarious series of imagined interviews with men on the subject of their relations with women.
Wallace delights in leftfield observation, mining the absurd, the surprising, and the illuminating from every situation. This collection will enthrall DFW fans, and provides a perfect introduction for new readers.
.
▾Beschrijvingen bibliotheek
Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden.
▾Beschrijving door LibraryThing leden
Boekbeschrijving
Haiku samenvatting
Nagelaten Bibliotheek: David Foster Wallace
David Foster Wallace heeft een Nagelaten Bibliotheek. Nagelaten Bibliotheken zijn de persoonlijke bibliotheken van beroemde lezers, ingevoerd door LibraryThing leden uit de Nagelaten Bibliotheken groep.
)
Google Books — Bezig met laden...
3
Het sterke titelverhaal – of eigenlijk titelverhalen – is een serie interviews met hideous men over relaties tussen mensen. De vragen van de interviewer zijn weggelaten; de lezer vult ze automatisch in. De antwoorden gaan veelal over waarachtigheid, onzekerheid, seksualiteit en schetsen – inderdaad – nogal afschrikwekkende karakters.
Ook mooi is het verhaal over een jongen in een zwembad. In 12 pagina’s beschrijft DFW vanuit een jij-perspectief hoe de jongen een duikplank beklimt. Saai? Integendeel. Op prachtige wijze laat DFW de tijd bijna stilstaan.
En dan DFW’s pop quiz ‘Octet’. Wat begint als een aantal vragen, eindigt in een fascinerende spel. ‘You are, unfortunately, a fiction writer,’ zo begint de laatste vraag. Daarop volgt een passage over de gedachte achter de quiz-vorm waarin het verhaal wordt verteld. En over hoe deze opzet – en in feite iedere opzet – gedoemd is te mislukken. Maar niets doen is ook geen optie: als schrijver moet je je verhaal nu eenmaal in een vorm gieten. ‘So decide,’ luidt uiteindelijk de opdracht, wat zou jij doen als je de schrijver was? En zo zadelt DFW de lezer op met wat eigenlijk zijn probleem is.
Elders leveren dit soort postmoderne spelletjes minder geslaagde verhalen op. Het gebruik van voetnoten in een verhaal over een depressieve vrouw voegt nog iets toe (deze voetnoten – een handelsmerk van DFW – duiken in meerdere verhalen op), maar wanneer DFW in ‘Datum Centurio’ besluit alle betekenissen van het woord ‘date’ te beschrijven zoals we die kunnen vinden in een fictief woordenboek uit 2096 (Leckie & Webster’s Connotationally Gender-Specific Lexicon of Contemporary Usage) dan is dit eigenlijk alleen maar irritant.
Alles bij elkaar een goede bundel? Mwah. Maar waarom een verzameling verhalen beoordelen in haar totaliteit? Daarom: een paar mooie en/of fascinerende verhalen, dat zeker.