2 broers en hun vrouw spreken af voor een diner in een chique restaurant. Alles wordt bekeken vanuit het perspectief van 1 van hen, Paul, die zijn tafelgenoten en vooral de absurde etiquette van het restaurant fileert. Aanvankelijk doet het redelijk satirisch en geestig aan (het is lang geleden dat ik nog zo heb moeten lachen tijdens het lezen), maar geregeld maakt Paul het wel erg bont, en krijgen zijn opmerkingen een naargeestig kantje. Vooral zijn broer, een bekend politicus, en zijn vrouw, tussen wie er duidelijk spanning bestaat, worden nogal ongenadig beschreven. De opbouw is dus ingenieus, met psychologische diepgang, en zeer veel herkenbare humor. Maar geleidelijk komt er een ommekeer en neemt de spanning toe, we krijgen een heel wrang verhaal dat in essentie om het problematisch gedrag van de kinderen van onze dinergasten draait, en dat uitloopt op een confrontatie die duidelijk maakt wie deze 4 volwassen mensen écht zijn en wat hen precies drijft. Het is uiteindelijk geen verrassing dat het redelijk dramatisch en gewelddadig afloopt.
Tussendoor toont Koch via enkele lang uitgesponnen flashbacks (die het verhaal een beetje stilleggen) aan dat de verteller Paul met wie we enige sympathie hadden opgebouwd in het eerste deel, eigenlijk een heel andere mens is dan we dachten. De klassieke onbetrouwbare verteller-truc, dus; al blijkt Koch ons ook daar een beetje op het verkeerde been te zetten. Maar dit boek is niet zomaar een rollercoaster, Koch heeft zeker ook geprobeerd er een metaverhaal in te steken, met diverse thematieken die allemaal draaien om de vraag: wat is normaal, en wat is abnormaal? En dat speelt dan op diverse niveaus: het gaat zowel om restaurantetiquette, de spanning tussen echtparen, de omgang van het publiek met celebrities (en omgekeerd), als om het vreemde gedrag van experimenterende pubers, de verscheurende keuze van hun ouders tussen zelfbehoud en sociale normering, de erfelijkheid van gewelddadigheid, enz. Niet niks, maar op het eind bleef ik een beetje met het gevoel zitten dat Koch het allemaal wat op een hoopje gooit, en niet echt uitwerkt, en dat er dus toch wel wat meer in had gezeten. En er zitten ook behoorlijk wat losse eindjes aan het verhaal, om maar iets te noemen: de voortdurende verwijzingen naar de vage “aandoening/ziekte” waarvoor Paul behandeld wordt, en de suggestie dat die misschien erfelijk is, en zijn vrouw dat al lang wist? Neen, deze roman leest zeker erg vlot, heeft de allure van een rollercoaster en het is lang geleden dat ik een Nederlandse roman las die eens niet zeurderig-cynisch was, maar toch denk ik dat Koch veel meer had kunnen doen met dit materiaal. ( )

Twee echtparen, onder wie een beoogd minister-president, dineren in een restaurant om een vergrijp van hun kinderen te bespreken.

Beklemmende beschrijving van een diner met meerdere gangen met twee echtparen (broers), die hun verwende puberzoons bespreken die iets naars hebben uitgehaald. ( )

Zeer knap opgbouwd verhaal. Was totaal veraast door het eind. ( )

Herman Koch heeft een zeer typische leuke schrijfstijl.grappig om te lezen ( )