De Indiase Arundhati Roy had al eerder de Booker Prize gewonnen voor De God van Kleine Dingen toen ze besloot enkele beslissingen van haar regering in New Delhi aan de kaak te stellen: de bouw van een dam in de Narmadarivier en de wapenwedloop met buurland Pakistan, resulterend in de natte droom van menige would-be-wereldmacht, de atoombom. In beide essays, eerder gepubliceerd in Indiase dagbladen, steekt ze haar verontwaardiging niet onder stoelen of banken. Hoe is het mogelijk dat een miljardenproject als de Sardar Sarovardam alleen maar méér ongelijkheid tussen de Indiërs teweegbrengt? Waarom moeten wij per se het Westen achterna lopen, het Westen waar we verder niet veel goede woorden voor over hebben, in de ontwikkeling van het meest destructieve wapen van allemaal? Arundhati Roy laat het buikgevoel spreken, zoals Naomi Klein en Michael Moore het haar voordeden. De andere zijde van het verhaal, die er zonder twijfel ook is, verdwijnt uit beeld. Maar is dat niet de beste manier om mensen wakker te maken?
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2009/10/arundhati-roy-het-einde-van-illusies.... ( )