Een molenaarszoon wordt verliefd op het meisje van het landgoed, Victoria. Zij wordt heen en weer geslingerd tussen het beantwoorden van die liefde en het standsverschil en de eisen van haar vader om "geld" te trouwen, zodat het landgoed niet te gronde gaat. Uiteindelijk loopt alles slecht af. De molenaarszoon heeft zijn liefde dan al gesublimeerd door er gedichten en boeken over te schrijven die veel gelezen worden.

Niet meteen een review, maar wel één van de mooiste beschrijvingen van het begrip liefde bevat deze roman. Citaat uit hoofdstuk 3: "ja, wat is liefde? Een wind die suist in de rozen, nee, een gele fosforescentie in het bloed. De liefde is een opzwepende, helse muziek die zelfs de harten der grijsaards doet dansen. Zij is als de margriet die zich opent als de nacht nadert en zij is als de anamoon die zich sluit bij de ademtocht en sterft bij aanraking. Dit is de liefde. Zij kan een man ten gronde richten, hem weer opheffen en opnieuw brandmerken; zij kan vandaag mij liefhebben en morgen jou en hém de volgende nacht, zo onbestendig is zij. Maar zij kan ook duurzaam zijn als een onverbreekbaar zegel en onblusbaar vlammen tot het uur van onze dood. Wat is dan liefde?" ( )