Het boek lijkt een voorspelbare wending te nemen, maar dan gaat het verhaal toch iets anders dan verwacht. Natuurlijk krijgen de 2 geliefden elkaar met een happy end. De flashback met de vorige vriendin zorgt ervoor dat het verhaal diepgang en vaart krijgt. Anders zou het maar een plat verhaaltje zijn over een vakantie liefde. Er zitten nog wel een paar inconsequenties in waar Giphart duidelijk geen goede overgang kon vinden. Een duidelijk voorbeeld daarvan is de eerste kus. Die wordt toegeschreven aan het feit dat zij hem heeft gered, maar ze gedraagt zich niet als iemand die zojuist in groot gevaar verkeerde. ( )

Dit was nog eens een aangename verrassing. Het afgelopen jaar las ik een heel aantal Nederlandse romans uit de jaren ’80 en na dat gezeik en geouwehoer (met alle respect voor Brouwers, wat minder voor A.F.Th van der Heijden en Leon De Winter) was dit boek echt wel een verfrissing. Dat komt vooral door de luchtige interactie tussen de hoofdfiguren, twee jonge mannen, allebei would be-schrijvers die het doffe Nederland ontvluchten en een weekje doorbrengen aan de Dordogne in Frankrijk. Op het eerste gezicht lijken het wel losgelaten jonge honden en als pubers gefixeerd op ongelimiteerde seks. Maar bij nader inzien worstelt de ene, Fräser vooral met een vitalistische drang naar leven en een obsessie die om te zetten in literatuur , terwijl de andere, Ronald (en de eigenlijke auteur van het boek) maar niet loskomt van een afgesprongen relatie met een ziekelijk jaloers meisje; en ook hij probeert daar literair mee in het reine te komen. De tekst springt voortdurend heen en weer tussen heden en verleden en is een spervuur van mijmeringen en verzuchtingen over leven, liefde en literatuur, met opvallend veel en vrij expliciet beschreven seksscènes. De overheersende toon is grillig, soms wat drammerig, soms puberaal, vaak briljant, vaak ook absurd-excessief, maar de interactie tussen de extraverte Fräser en de tobberige Ronald houdt het geheel goed samen.
Een echt groot verhaal zit er zeker niet in, maar de frisse vitaliteit die het boek uitstraalt, kan toch bekoren. Met uitzondering dan van het ontgoochelende, kleffe slot, daar toont Giphart dat dit boek nog maar zijn debuut is. ( )

Het succesvolle debuut van Ronald Giphart wat ik destijds terzijde heb gelegd omdat het me toen niet kon boeien. Wellicht omdat ik van dezelfde generatie ben en zo anders in het leven stond dan de hoofdpersoon dat het toen verveelde en ik het kinderachtig vond al dat voortdurend geschrijf over seks. Het zou over echte zaken in het leven moeten gaan, vond ik, toen nog heel serieus.

Inmiddels is het zo'n twintig jaren later en lees er nu pas de passie voor het leven in, wat ik destijds tussen en in alle erotische scènes niet had kunnen vinden. Twee studenten gaan in Frankrijk op vakantie kanoën waar grote hoeveelheden alcohol de intentietijd van het moment nog eens versterkt. De hoofdpersoon, een van de twee studenten, onderbreekt deze avonturen regelmatig door terug te denken aan zijn grote liefde Reza, een emotioneel grillig meisje dat hun relatie met haar jaloezie voortdurend op de spits drijft tot het uiteindelijk barst.

In de heldere schrijfstijl zit als vanzelf de humor verborgen. Het voelt vertrouwd aan. We hadden het zelf kunnen zijn die in onze twintiger jaren dit hadden meegemaakt als we niet andere wegen hadden gekozen. ( )

Giphart kan zo direct over literatuur en sex schrijven, en over "totaal verliteratuurde" twintigers. En grappig bovendien, met veel gevoel voor grofheid. Een mengeling van platvloersheid versus walging over proleterig gedrag, gelatenheid versus echte verliefdheid, de Nederlandse literatuur versus het Nederlandse literatuurtje. Liefderatuur versus sexliefde versus liefdesroman. Hoe-mooi-is-het-leven-toch versus hoe-uitgekakt-is-het-dat-wij-vinden-dat-het-leven-mooi-is. ( )

Prachtig geschreven, modern. Kanotocht van 2 mannen door de Dordogne met daardoor heen het verhaal verweven van de (ex)vriendin van een van beiden, die aan borderline lijdt. Ontroerend ( )