Een comedy die eindigt met gelukkig weerzien en gelukkig getrouwd en met berouw en vergiffenis. Enkele donkere tonen worden aangeslagen, niet alleen omdat Alonso, de koning van Napels, het grootste deel van het stuk rouwt om zijn supposedly verdronken zoon:

“… I will put off my hope and keep it
No longer for my flatterer. He is drowned
Whom thus we stray to find, and the sea mocks
Our frustrate search on land. Well let him go”,

maar ook omdat Prospero, de geditchte hertog van Milaan die zich succesvol revancheert, opeens, terwijl al zijn machinaties fantastisch uitpakken, toch een depressieve tekst produceert. Immers, bedenkt hij, de hele aarde zal uiteindelijk vergaan, en wij ook:

“... We are such stuff
As dreams are made on, and our little life
Is rounded with a sleep. Sir, I am vexed.
Bear with my weakness. My old brain is troubled.
Be not disturbed with my infirmity.
… A turn or two I´ll walk
To still my beating mind.”

Ok, deze dip komt niet helemaal uit de lucht vallen: Prospero maakt zich zorgen over de geplande moordaanslag door Caliban, zijn gluiperige knechtje. Het plan wordt glorieus verijdeld en van Caliban, die ook al ooit probeerde om Prospero´s dochter te verkrachten, vernemen we weinig meer. Een beetje een teleurstellende rol eigenlijk, omdat ik eerder een tragische gedoemde held verwachtte, op basis van Calibans beroemde zin: “You taught me language, and my profit on ´t / Is I know how to curse.”

Nog meer onbetrouwbare sujetten lopen er rond, bijvoorbeeld Antonio en Sebastian, die tussen de bedrijven door ook Gonzalo belachelijk maken, een goedzak (wel ook heel edel volgens de logica van het stuk) die anno 1611 ideeën verkondigt die ik met Rousseau associeer: hij wil handel en bestuur afschaffen, evenals onderwijs, literatuur, het rechtssysteem, de metaalbewerking etc. etc., zo´n beetje de hele beschaving dus, waarna niemand meer iets te doen heeft, maar iedereen wel heel “innocent and pure” is. Ik lees op wikipedia dat Gonzalo's woorden teruggaan op een essay van Montaigne, Des Cannibales.

Ik las het stuk met plezier, je voelt vanaf de eerste pagina dat je in handen bent van een kundige, zorgvuldige en welbespraakte auteur, maar The tempest komt niet binnen in de top 5 van mijn favoriete Shakespeare-stukken. Misschien houd ik gewoon meer van tragedies. De opzet van "No Fear" is overigens fantastisch: links de oorspronkelijke tekst, rechts een moderne hertaling. Zodat ik het ook kan begrijpen. ( )