In het eerste deel “Portret van een onzichtbare man” beschrijft Auster het leven van zijn vader na diens plotselinge overlijden. Het was een op zichzelf staande man die zijn affectie niet erg liet blijken. Toen hij zijn kleinzoon na weken voor het eerst zag, keek hij even in de kinderwagen, zei tegen zijn schoondochter “Een mooie baby. Veel geluk ermee” en liep naar binnen. Tijdens de rest van zijn bezoek keek hij niet meer naar hem om en heeft hem niet één keer vastgehouden. Auster komt erachter hoe weinig hij van zijn vaders jeugd weet, wanneer hij via een neef een verschrikkelijk geheim ontdekt dat zijn vader heeft beïnvloed. Het was een eenzame man.
In het tweede deel ”Het boek der herinnering” is hij zelf een gescheiden vader die herinneringen aan zijn eigen leven ophaalt en over zijn zoon schrijft. Hij is op dat moment op een dieptepunt van zijn leven en mediteert over van alles, zoals toeval, eenzaamheid, schrijverschap.
Prachtig geschreven, vooral de eerste helft sprak me erg aan, het tweede deel is soms moeilijker te volgen, omdat er weinig structuur in zit. ( )