Grieken, Babyloniërs, en Arabieren, zij zijn de erflaters van onze huidige beschaving. Op het eerste gezicht niet bepaald een originele conclusie waarmee de schrijver op de proppen komt. Verhelderend is wel de wijze waarmee hij zijn betoog opbouwt. Vanuit het strikt gehanteerde onderscheid tussen invloed en inspiratie, verschijnen er verbanden aan de horizon die in het onderwijs over de klassieke wereld tot nu toe geen aandacht kregen.
Met het ten tonele brengen van het begrip ‘structurerende elementen’, waarmee gedoeld wordt op aspecten van onze cultuur die generaties lang het handelen van allerlei individuen hebben helpen bepalen, ontdekt de lezer al snel dat er méér is dan alleen Griekse en Romeinse invloeden. Nogmaals, echt nieuw is het niet altijd, maar de ordening en opbouw van het boek maken het lezen toch tot een ontdekkingstocht die tot het eind als boeiend kan worden bestempeld. Maar toch blijft het opletten om het verschil tussen invloed en inspiratie niet uit het oog te verliezen. Ook de schrijver verliest zich wel eens in een poging om erg precies te zijn. Halverwege brengt hij als voorbeeld een Romeins geldstuk dat gebaseerd zou zijn op een Arabische standaard. Twee in één dunkt mij, het ontwerp van het geldstuk kan het gevolg zijn inspiratie, de standaard, of beter gezegd de pariteit, zal onder invloed staan van de handelspartner(s). (in dit geval Tunesië).

Het boek vaart mee op de golven van belangstelling die ons ‘antieke’ verleden thans heeft. Het onderscheidt zich echter in ‘het grote verband’ en ‘de wijde horizon’. Details blijven niet onbesproken doch het betoog wordt daarmee niet aangetast of onnodig belast.
Bij verschijnen -begin 2009- werd er nogal wat ophef gemaakt en werd gesproken van een baanbrekend werk. Of dat werkelijk zo is, vraag ik me af.
Enfin, het boek is vlot geschreven en aanstekelijk gecomponeerd, en biedt eventueel voldoende uitdaging tot verdere verdieping. ( )