Intrigerend boekje. Centrale figuur is de vreemde Eduard Sam, geniaal-bombastisch-verbitterd-depressieve "wandelende jood", gezien door de ogen van zijn overgevoelige zoon Andi. Het verhaal valt uiteen in 12 stukjes, waarbij het perspectief en de stijl telkens verschuiven. Kis begint met een heerlijk stukje proustiaans proza, inclusief meanderende zinnen. Maar verderop wordt zijn taal poëischer, dromeriger ook, en is de verwantschap met Bruno Schulz erg groot. Daar haak ik een beetje af: Kis (net als Schulz trouwens) verliest zijn focus en wordt iets te exuberant voor mijn smaak. Achteraf gezien gaat het wellicht eerder om een verdoken Bildungsroman, over de wording van een jonge auteur (autobiografisch?). ( )