Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
|
Bezig met laden... Verano (Spanish Edition) (editie 2021)door J.M. Coetzee (Auteur)
Informatie over het werkZomertijd door J. M. Coetzee   
Bezig met laden...
 Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden. Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek.  FrankDeClerck | Jul 12, 2010 |   De interviews met een getrouwde vrouw die zijn minnares is geweest en die met de moeder van een kind dat hij bijlessen gaf, zijn erg mooi. De vraaggesprekken met zijn (ex)collega’s worden wat zweverig terwijl de losse fragmenten waarmee het boek eindigt wat slordig zijn geformuleerd. Soms worden wat onderwerpen genoemd die volgens de schrijver nog verdere verdieping behoeven, doch daar wordt verder niets mee gedaan. Met betrekking tot dit laatste is het frustrerend te noemen dat hij de ronduit indringende beschrijving van de relatie tot zijn vader, niet verder uitdiept. Het boek is niet af; kennelijk moet je Nobelprijswinnaar zijn om een uitgever over te halen om een niet voltooid boek te publiceren ! Het wordt tijd dat Coetzee weer eens ‘gewoon’ gaat beginnen aan een echte roman. (  ) deklerk | Jul 30, 2009 |
 As long as one character speaks, Coetzee's masterful style is on display. But when there is dialogue between investigator and interviewee, the contrivance becomes all too evident: There is no real exchange and no discernable setting.  Now we have Summertime, the third in Coetzee's ongoing volumes of more or less fictionalised memoir that began with Boyhood, continued with Youth and are subtitled Scenes from Provincial Life. These volumes are not to be taken as literal truth, a fact underlined by the way in Summertime one John Coetzee, a famous Nobel prize-winning novelist, is dead and an Englishman who never met him is attempting to write a biography of him on the basis of interviews with a number of women who had an effect on his development. The last part of the book is made up of extracts from his journal entries focused on his ageing and ailing father, who appears intermittently in the preceding pages as a frail and constricting figure. The account of the father has, in a way nothing else in this book does, an overwhelming poignancy. Much of this weird book is a meditation on the absurdity of the fame that is the surface noise of a hypothetical immortality. Then there's the grief that throws it all away and in doing so throws it into high relief. Who is JM Coetzee? In one sense the answer is obvious: world-famous novelist and writer, twice winner of the Man Booker, winner of the Nobel prize for literature. But in another sense “JM Coetzee” is a persona created by the author, especially in his volumes of “fictionalised memoir”. The first of these, Boyhood, describes the character’s upbringing in the 1940s and 1950s on a bleak housing estate east of Cape Town. Top of his class yet fearing failure, he is gawky, unsocial and eccentric. The second, Youth, follows his glum fortunes in the early 1960s through a wet, foggy London, where, “dull and ordinary”, he nurtures dreams of artistic triumph while toiling as an IBM programmer. Literary success, he believes, will be linked with success as a lover, once he encounters the “Destined One”: the woman to inspire him. But his sexual entanglements, though surprisingly frequent, prove messy, sordid, embarrassing or boring. He is not, it seems, “built for fun”. Now the third volume of the trilogy, Summertime, focuses on his return to South Africa, covering 1972 to 1977 when he was “finding his feet as a writer”. Like Boyhood and Youth, it refers to “Coetzee” in the third person (“He is the product of a damaged childhood”), thus distancing the autobiographical element. But it adds a startling new dimension of literary artifice: the deployment of a postmortem biographer. For Coetzee, we learn, has died in Australia. An English researcher, Vincent, who never met him, is interviewing five figures crucial to his life in the years when he started to publish. Four of them are women, including two former lovers. Supposed transcripts of their interviews make up most of the book. The rest comprises extracts, real or invented, from Coetzee’s contemporary notebooks. Is opgenomen inPrijzenErelijsten
Na de dood van de schrijver 'Coetzee' interviewt een jonge Engelse biograaf bekenden van hem voor een biografie, vooral over de periode 1972-1977 in Zuid-Afrika.. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
 Google Books — Bezig met laden...GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)823.914Literature English & Old English literatures English fiction Modern Period 1901-1999 1945-1999LC-classificatieWaarderingGemiddelde: (3.79)
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
3
De biograaf die aan het woord komt, wil, na de dood van Coetzee, vooral de periode 1972-1977 her/be/schrijven, de periode dat de auteur aan zijn eerste boek werkte. Coetzee komt daar nu niet echt als een zeer vrolijk, boeiend, optimistisch persoon uit, maar dat is niet echt belangrijk. De keuze door "de biograaf" van de mensen die worden geintervieuwd is belangrijker dan de persoon van Coetzee zelf. Ik heb persoonlijk meer genoten van de vorm en stijl van het boek dan van de inhoud. Elk gesprek dat de biograaf heeft wordt op een andere manier geensceneerd, en ergens krijg je de indruk dat de biograaf eigenlijk een student is die een eindwerk moet maken en maar wat aanmoddert, want de geinterviewden (een vrouw waar Coetzee een affaire mee zou kunnen gehad hebben, een lievelingsnicht, een (jaloerse) dame wiens dochter blijkbaar te close probeerde te zijn met hem, vrienden, ...) nemen eigenlijk de pen in de hand. Of ik na het lezen van het boek iets van Coetzee heb geleerd, dat betwijfel ik, maar ik heb wel genoten van de stijl en het zou me niet verwonderen dat de auteur mij als lezer hier even in de maling heeft genomen, maar dat neem ik er graag bij. Overigens, als een rode draad in het boek komt de vader meermaals voor ... ik ben er niet uit of ik nu medelijden moet hebben met de vader of met de zoon, indien het werkelijk autobiografisch is dan denk ik dat Coetzee dit misschien beter even goed uitwerkt en van zich afschrijft.
Of het nu een boek is dat echt moet gelezen worden ... misschien, maar er zijn betere boeken van hem, bvb. "In ongenade". (