Dit is het derde boek met Thóra maar het eerste boek wat ik van haar heb gelezen en ik moet zeggen: het smaakt naar meer. In het begin is het even wennen met de IJslandse namen maar daar lees je snel overheen. Het boek is spannend en leest lekker weg. De hoofdpersonen zijn erg goed in beeld gebracht. In het begin had ik zo mijn twijfels wat betreft de tekst op de cover wat een spannend, schokkend en ijzingwekkend boek voorspeld, maar hoe verder ik vorderde hoe meer ik op het puntje van de stoel ging zitten. Het eind is niets minder als compleet verrassend te noemen ( )

Smeulend Vuur speelt zich af op een groepje eilanden aan de zuidkust van IJsland. Advocate Thora doet in dit verhaal vaak denken aan de problematische rechercheur met huwelijks- en liefdesproblemen en al die dingen die al eens uitgevonden zijn in detectiveverhalen, ongeacht de status en sekse van de detective. Tot zo ver weinig origineels. Toch is de invalshoek van de advocaat van de verdachte een interessante: ze moet immers ook met de tegenpartij praten, en niet vanuit het perspectief van de politieman of –vrouw voor wie elke deur wel open _moet_ gaan. Het vraagt veel inlevingsvermogen en overtuigingskracht om die tegenpartij mee te krijgen – tot in de kerkbanken voor een begrafenis toe.
De politie in het verhaal kan wat haar imago betreft niet veel goeds doen, maar doet aan de andere kant weinig fout in praktijk. Dat komt te weinig uit de verf in het verhaal.
Het bijzondere van dit verhaal is dat de lezer lang en op de juiste manier in het duister blijft van hetgeen werkelijk aan de hand is (geweest). Twee verhaallijnen lopen door elkaar heen en lang blijft onduidelijk waar deze twee samenkomen. Dit zet de lezer aan tot nadenken en speculatie. Naarmate het boek vordert geeft de auteur steeds meer puzzelstukjes vrij waardoor helaas op het eind de merkwaardige “verhaalspagaat” wordt veroorzaakt dat de lezer eerder in de gaten heeft wat gebeurd is dan de hoofdpersoon. Dat is geen onverdeeld genoegen om te lezen, omdat dit afbreuk doet aan haar rol en intelligentie.
De toegevoegde waarde van de omgeving valt ook wat weg. Het verhaal wordt niet spannender door de locatie; de eilanden komen niet als een geïsoleerde enclave over (men vliegt of vaart er even heen) en de schrijfster heeft moeite met het overdragen van het beeld van de onder de as verdwenen huizen. Misschien een te ongewoon gezicht voor de gemiddelde lezer, maar juist daarom niet overtuigend genoeg overgebracht.
De spanningsboog overheerst echter in positieve zin. Zoals zo vaak rollen de laatste ontboezemingen wat snel over de lezer heen, maar dat mag de pret niet drukken. Comic relief in dit verhaal is de secretaresse en assistente van Thora, die aardig genoeg nog enkele goede observaties klaar heeft liggen. ( )

In 1973 wordt Heimaey, een van de Westmanneilanden voor de kust van IJsland, getroffen door een vulkaanuitbarsting. De bewoners worden geevacueerd en veel huizen verdwijnen onder het vulkaanas. Dertig jaar later beginnen archeologen opgravingen in dit Pompeii van het Noorden. In de kelder van een huis worden de gemummificeerde lichamen van drie mensen aangetroffen, die blijken te zijn vermoord en een kartonnen doos met daarin een menselijk hoofd. Het huis behoorde toe aan de ouders van Markús Magnússon. Omdat Markús geprobeerd heeft de opgraving van het huis tegen te houden, valt de verdenking al snel op hem. Als Markús' jeugdvriendin Alda wordt vermoord, pakken donkere wolken zich boven zijn hoofd samen. Hij roept de hulp in van advocate Thorá Gudmundsdóttir. Zij ondervindt tijdens haar onderzoek maar weinig medewerking van de bevolking van het eiland.

Smeulend vuur is een knap geconstrueerd verhaal, daar valt niets op af te dingen. De verschillende verhaallijnen en de vele plotwendingen maken het boek zeer de moeite van het lezen waard. Het verhaal is intrigerend en huiveringwekkend. Er komen veel personages in voor maar door de stijl van schrijven van Yrsa Sigurdardóttir leidt dat nauwelijks tot verwarring. De uitwerking van de personages is echter vlak en ontwikkelen zich gedurende het verhaal nagenoeg niet. Het beeld dat ik aan het begin van het boek bij de meeste personages had, had ik ook aan het einde van het boek.

Het verhaal begint spannend maar na dit veelbelovende begin zakt het verhaal een beetje in. Sommige passages worden breed uitgesponnen en dan verliest het verhaal aan snelheid en kracht. De ontknoping daarentegen zit weer heel goed in elkaar en is verrassend en schokkend.

Yrsa Sigurdardóttir heeft met Smeulend vuur een overtuigende misdaadroman geschreven. De fraaie en beeldende schrijfstijl, de knappe en intrigerende constructie en ontwikkeling van het verhaal en de verrassende ontknoping bewijzen dat zij terecht behoort tot de betere misdaadauteurs. Het boek kent een paar minpunten maar stijgt over het algemeen genomen boven de middelmaat uit. ( )