Dracula (1897)

Wellicht kent iedereen Dracula, het prototype van de vampier, compleet met bleke huid, scherpe hoektanden en rode lippen, maar het boek wordt nog zelden gelezen. En dat is jammer, want Dracula is echt wel een fijn boek. Het is zowat het ultieme vampierenverhaal dat heel wat auteurs en filmmakers inspireerde. Het verhaal is vrij eenvoudig: de jonge Britse advocaat Jonathan Harker wordt naar het kasteel van Dracula in Roemenië gestuurd om de papieren voor de aankoop van een huis in Londen in orde te brengen. Al snel blijkt dat er iets niet pluis is in het kasteel en Harker komt uiteindelijk totaal over zijn toeren in een ziekenhuis terecht. In Engeland wacht zijn verloofde Mina op de terugkeer van Jonathan maar zij moet ondertussen lijdzaam toezien hoe haar vriendin Lucy langzaam aftakelt door een vreemde aandoening. Ook daar lijkt Dracula de hand in te hebben. Uiteindelijk bundelen zowat alle mannelijke personages, allemaal min of meer verliefd op of verloofd met Lucy en Mina, hun krachten om de strijd met Dracula aan te gaan.
Als hedendaagse lezer, moet je niet teveel van dit verhaal verwachten. Er is via brieven, dagboekfragemnten en verslagen een chronologische opbouw en er zit beslist vaart in het hele verhaal, zeker naar 19de eeuwse normen, maar soms zijn er sprongen en tegenstrijdigheden die de indruk geven dat de auteur vooral een spannend verhaal wilde schrijven zonder zich al te veel aan te trekken van inconsequenties en wat al te abrupte wendingen. De personages zijn niet zo sterk uitgewerkt maar staan volledig ten dienste van het verhaal.
Als hedendaagse lezer mag je je ook niet storen aan het feit dat de vrouwen door de ridderlijke mannen worden beschouwd als “damsels in distress”, ook al blijkt dat vooral Mina beslist haar mannetje kan staan. Maar het boek is verrassend onderhoudend en veel lichter verteerbaar dan verwacht. Om met een flauwe boutade af te ronden: Dracula is ontspanningsliteratuur pur sang... ( )