1/2 gelezen; het verhaal boeide niet

Een week in december is een week in 2007 waarin die levens langzaamaan met elkaar verbonden raken, maar evengoed een verslag van al wat gebeurde de laatste tien jaar. Na Engleby en een 007-uitstapje een nieuw topboek van een van Engelands beste romanciers.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2010/03/sebastian-faulks-een-week-in-december... ( )

Het is een vaak beproefd recept: breng een willekeurig aantal verhalen door middel van een gecomponeerd toeval bijeen en smeedt daar een verhaal (of film) van. Deze roman lijkt op het eerste gezicht op deze wijze te zijn gecomponeerd doch tijdens het lezen wordt je toch gegrepen door de vakkundigheid waarmee alles is getoonzet. De in deze roman voorkomende mensen hebben weinig tot niets met elkaar gemeen, een vrouwelijke metrobestuurder en de eigenaar van een zelfstandig hedgefonds, een fanatieke moslim en nog zo een aantal passanten, maar hun verhaal wordt wel in de tijd tussen 16 en 22 december 2007 gepositioneerd. En juist daarin ligt de kracht van het verhaal: de beschrijvingen van de personages vibreren zodanig, dat de uiterste randen elkaar bijna toucheren. In ‘Het lied van de loopgraven’ liet Faulks al zien dat hij uit een grote hoeveelheid onderzoeksmateriaal een prachtig verhaal kon componeren, en hij doet dat met deze roman wederom. De personages wordt leven ingeblazen; het handelen van een literatuurcriticus is -vermoed ik althans- bij wijze van spreken ‘op de huid geschreven’ en de beroepsvoetballer wordt herkenbaar neergezet. De eigenaar van het hedgefonds is een verhaal apart. Blijkens het gedetailleerde verslag over het handelen van deze hoofdpersoon moet de schrijver veel onderzoek hebben gedaan.

Het boek is uiteindelijk een indrukwekkend tijdsbeeld, verrijkt met spanning en een lichte toets humor en spot: de literatuurcriticus krijgt ook hier -zoals in Nederland- het aanbod voor een (gast)hoogleraarschap in ‘moderne literatuurkritiek’ !!!

Fraaie literatuur waarbij de figuranten voldoende reliëf krijgen om herkenbaar door het verhaal te worden opgenomen. Reliëf, qua karaktertekeningen laat de schrijver weleens wat liggen waardoor je soms het idee hebt dat je als lezer wat mist.

Het boek leest als de spreekwoordelijke trein; de roman is fictie maar het herkenbare tijdbeeld is dat zeker niet. ( )