Russia against Napoleon is ouderwetse geschiedschrijving met een revisonistische inslag. Dominic Lieven brengt, naar eigen zeggen, de geschiedenis van 'battles, diplomacy and kings'. Tegelijkertijd biedt hij een nieuw -lees Russisch- perspectief op de gebeurtenissen die leidden tot de val van Napoleon. Zowel de westerse versie als de traditioneel Russiche voorstelling van zaken behoeven bijstelling, volgens hem. De westerse omdat ze de rol van Rusland te veel beperkt tot Napoleons veldtocht naar Moskou, terwijl de echte verdiensten van het Russiche leger naar voren kwamen in de campagnes van 1813 en 1814 in Duitsland en Frankrijk. Maar vreemd genoeg gaat ook de standaardversie in de Russiche historiografie, sterk beinvloed door Tolstoy's fatalistische opvatting van de geschiedenis, voorbij aan de cruciale rol van het Rusland van tsaar Alexander. Napoleon werd in 1812 niet verslagen door het barre klimaat, maar door een tegenstander die weigerde het gewillige slachtoffer te zijn van de korte en beslissende oorlog die hij voor ogen had. Aldus Lieven.

Vooral interessant vond ik het beeld van de Russische samenleving aan het begin van de negentiende eeuw, een maatschappij die veel complexer was dan het simpele cliché van lijfeigenen en grondbezitters en één die sterk genoeg bleek om de shock van de confrontatie met het revolutionaire Frankrijk te doorstaan. Ook fascinerend zijn de hoofdstukken waarin Lieven ingaat op de logistieke uitdagingen van de oorlogvoering in de vroege negentiende eeuw -hoe een leger van honderduizenden mannen in het veld houden in een tijd zonder spoorwegen- en de centrale rol daarin voor het paard. Volgens Lieven woog het enorme verlies Van de Grande Armée aan paarden in de veldtocht van 1812 uiteindelijk zwaarder door dan het al even grote verlies aan manschappen.

Het boek wordt afgesloten met een omvangrijk notenapparaat en een bibliografie die doet watertanden. Enige minpunt zijn de kaarten: te weinig en slecht georganiseerd. ( )