De verteller kijkt terug op Zorbás en de tijd dat zij hun leven deelden als baas-werker bij de mislukte ontginning van een bruinkoolmijn in zuid-Kreta. De beschrijvingen, metaforen, enigszins barokke taal (van de vertaler) zijn vaak mooi, maar de bewondering voor het vitalistische, dierlijke, wijs-menselijke, volkse, agressief heteroseksistische personage Zorbás kan ik niet delen, het Blut-und-Bodenachtige stoot enigszins af. Het nawoord van Hokwerda maakt wel duidelijk hoe en waarom; ik moet, denk ik, niet veel hebben van het vitalisme van Bergson. ( )