Al van in mijn studententijd voel ik me aangetrokken tot het existentialisme. Van alle filosofieën waarmee ik kennis heb gemaakt (en ik ben helemaal geen specialist) heb ik het existentialisme altijd het interessantst bevonden, vooral door zijn band met het echte leven. Ik las behoorlijk wat van Camus en een klein beetje van Sartre en werd er vooral in aangesproken door de noties van vrijheid en verantwoordelijkheid.
Dertig jaar later zag ik dit dunne boekje in een boekhandel liggen en kon ik niet weerstaan aan een hernieuwde kennismaking. Ik ga het maar gelijk zeggen: het viel een beetje tegen. De auteur is, afgaande op zijn lijst van publicaties, absoluut een expert in het existentialisme. En hij doet erg zijn best om zo luchtig mogelijk te schrijven (soms iets te "leukig" als je het mij vraagt). Maar bijna heel het boekje draait om de term 'authenticiteit', een term die de auteur vooral bij Sartre haalt. Zelf vind ik authenticiteit zeker een belangrijk aspect van het leven, van de omgang met anderen en vooral van de omgang met jezelf; in die zin kan je het het best vertalen als "trouw blijven aan jezelf, én aan de gegevenheden van het leven". Maar je voelt het al aan, op zich ben je daar niet veel mee. Vandaar dat de verdere exploratie van de existentialisten (en dan vooral Camus) uitkomt bij de notie van vrijheid, die gekoppeld is aan verantwoordelijkheid. En dat spreekt me meer aan. In dit boekje wordt dit aspect maar heel beperkt uitgewerkt. Spijtig. ( )