Paul Teunissen werkt bij de afdeling Extreme Overlast van het Leger des Heils in Amsterdam. In dit boek schets hij 22 korte portretten van stadsgenoten die zich in de marge van de samenleving bevinden. Psychiatrisch patienten, daklozen, junkies, alcoholisten en asocialen passeren de revue. Zonder een moreel oordeel te vellen beschrijft Teunissen hun levens, waardoor je een glimp opvangt van een heel ander soort leven, dat zich geografisch zeer dichtbij bevindt.
Na de 22 portretten, die overigens ook als column in Trouw zijn verschenen, volgen een paar iets uitgebreidere hoofdstukken over de hulpverleners die dagelijks werken met deze mensen uit de marge: schoonmakers uit de teams die extreem vervuilde huizen opruimen, politiemensen, verpleegkundigen en groepsleiders uit de opvangcentra.
Het sterke aan het boek is dat je dmv de korte schetsjes een blik kan werpen in de levens van mensen die je (of althans: ik) in het dagelijks leven weinig tegenkomt, of misschien vaag, in je ooghoeken. En daardoor ook meer begrip krijgt, of tenminste inzicht in hun situatie. Maar tegelijk is dit ook de zwakte ervan, de portretten zijn zo kort, dat ze oppervlakkig worden, veel vragen oproepen, maar tegelijk ook niet echt blijven hangen of diepe indruk maken. ( )