Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
Bezig met laden... The Imperfectionists: A Novel (origineel 2010; editie 2010)door Tom Rachman (Auteur)
Informatie over het werkThe Imperfectionists door Tom Rachman (2010)
» 8 meer Bezig met laden...
Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden. Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek.
The novel is alternately hilarious and heart-wrenching, and it's assembled like a Rubik's Cube. I almost feel sorry for Rachman, because a debut of this order sets the bar so high. Enjoy "The Imperfectionists" for the gem that it is. "The Imperfectionists" is about what happens when professionals realize that their craft no longer has meaning in the world's eyes (think of all those hardworking monk-scribes idled by Gutenberg) and that the only people who really understand them are on the same foundering ship, and that, come to think of it, they really loved that damn ship for all it made their lives hell. He's both testing and tender towards his people - their loneliness and purposelessness, moments of cleaving awareness ("one day, his son will die"), capabilities for love and commitment, devotion to kids, awareness of the fading future of a faded friend. It's convincing and compassionate; amusing and affectionate. In fact, it's a bit of a jewel. Anyone who has ever spent time in newspaperland will recognise The Imperfectionists' high degree of authenticity. So – you hope – will quite a few people beyond it. The citadel may be crumbling, but the righteousness of the defenders, miraculously, endures. PrijzenOnderscheidingenErelijsten
An "imperfect" crew of reporters and editors working for an international English language newspaper stumble toward an uncertain future as the era of print news gives way to the Internet age. The story is set against the gorgeous backdrop of Rome. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
Google Books — Bezig met laden... GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)813.6Literature English (North America) American fiction 21st CenturyLC-classificatieWaarderingGemiddelde:
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
Het boek bestaat uit een serie losse hoofdstukjes rond de medewerkers van een internationale Amerikaanse krant in Rome. Een verhaallijn is er niet en zoals de titel al verklapt zijn de personages verre van volmaakt - wat ik persoonlijk altijd prettig vind, want dat geeft meteen iets gemeenschappelijks.
Zoals te verwachten bij een dergelijk boek zijn de negatieve reacties (1 ster) op amazon.com heerlijk voorspelbaar: "This book was terrible. Poor character development, no plot, and not engaging in the least. I didn't care about any of the characters." Wees daarom gewaarschuwd: heb je niks met korte verhalen, vind je een plot noodzakelijk, hou je niet van rustig en aandachtig tussen de regels door lezen, wil je het soort personages waarmee je in het echte leven dikke vriendjes zou kunnen worden en denk je dat character development een literaire noodzaak is, blijf dan uit de buurt van dit boek. Het is niks voor jou.
In het Nederlands heet dit boek De onvolmaakten en dat is ook een goeie titel. Eén van de meest geslaagde portretjes vind ik dat van Arthur Gopal, die de necrologieën schrijft. "His overarching goal at the paper is indolence, to publish as infrequently as possible, and to sneak away when no one is looking. He is realizing these professional ambitions spectacularly." Zijn grootste plezier in het leven is zijn dochtertje, totdat het noodlot toeslaat. Dat gebeurt echter geheel buiten beeld, zodat de tragiek aan de ene kant tot een minimum wordt beperkt en Arthur aan de andere kant een meerdimensionaal personage wordt, waarmee je extra te doen hebt.
Veel van de "actie" speelt zich af in dialogen waarin de personages zich indirect aan de lezers onthullen. Het grappigste portret is waarschijnlijk dat van Winston Cheung, een jonge timide primatoloog, die uitgekeken is op zijn wetenschappelijke werk en vermoedt dat de journalistiek wel wat voor hem is. Hij komt min of meer bij vergissing in Cairo terecht, waar een vacature is voor een correspondent, maar blijkt concurrentie te hebben van ouwe rot Rich Snyder, die Winston meteen voor zijn karretje spant en zorgt dat deze hem van het vliegtuig haalt:
“Wicked to be back in the Mideast,” Snyder says. “I am so exhausted, you have no idea. Just got back from the AIDS conf.
“The AIDS what?”
“The AIDS conference in Bucharest. It’s so dumb—I hate getting awards. And journalism is not a competition. It’s not about that, you know. But whatever.”
“You won an award?”
“No big deal. Just for the series I did for the paper on Gypsy AIDS babies. You saw that, right?”
“Uhm, I think maybe. Possibly.”
“Bro, where have you been? It got suggested for a Pulitzer.”
“You’ve been nominated for a Pulitzer Prize?”
“Suggested,” Snyder specifies. “Suggested for one. What pisses me off is that the international community refuses to act. It’s like nobody cares about Gypsy AIDS babies. In terms of the Pulitzer.”
En dan zijn er de drie bureauredacteuren: "Dave Belling, a simpleton far too cheerful to compose a decent headline; Ed Rance, who wears a white ponytail—what more need one say?; and Ruby Zaga, who is sure that the entire staff is plotting against her, and is correct".
Veel figuren komen kort terug in de verhalen van de andere medewerkers en er is zelfs het relaas van een lezer, de moeder van de oude geliefde van de hoofdredactrice, de verwende Italiaanse diplomatenvrouw Ornella die ooit uit verveling begon elke letter van de krant uit te spellen en daarom elk jaar verderop raakte met lezen.
23 april 1994 is een onheilspellende datum voor Ornella, maar het duurt een tijd voordat duidelijk wordt waarom ze er maar niet toe kan komen om de krant van die datum op te slaan. En zo geeft Rachman steeds in het bestek van een pagina of dertig een kleine, maar voor de betreffende persoon, dramatische gebeurtenis die de lezer een treffend inkijkje geeft in de levens van zijn personages.
Tussen elk portret door is er dan nog een zekere verhaallijn, namelijk die van de oprichting van de krant in de jaren vijftig door een Amerikaanse miljonair, het reilen en zeilen ervan onder zijn opvolgers, tot het einde ervan onder zijn kleinzoon, die maar één liefde in het leven heeft, te weten zijn hondje.
Wat dit boek zo geslaagd maakt, is de affectie waarmee Rachman ieder van zijn onvolmaakte personages neerzet. Daardoor worden de alledaagse frustraties, de onvervulde ambities en de gemiste kansen tragikomisch en kunnen we hoofdschuddend glimlachen om de krantenmedewerkers. Dit is typisch een boek dat ik over een paar jaar wil herlezen en dat me dan ongetwijfeld allerlei dingetjes onthult die ik de eerste keer gemist had.
http://annavangelderen.blogspot.com ( )