De schrijver laat in het verhaal zijn hoofdpersoon Walter Clairborne Rawley zelf aan het woord. Ouderloos opgegroeid en aanvankelijk onderdak gevonden bij een oom en tante,
schuimt hij de straten van St.Louis af. Vervolgens wordt hij van de straat geplukt door een mysterieuze Hongaaar -Meester Yehudi- die hem onder zijn hoede neemt met de bedoeling het jongetje te leren vliegen. Dankzij een meedogenloze en onmenselijke training lukt dat uiteindelijk ook.(!)
Zij doorkruisen met hun act het Amerika van de jaren twintig van de vorige eeuw. Alles wat met die periode in verband kan worden gebracht passeert de revue: crisisjaren, de drooglegging, rassenhaat en de Ku Klux Klan en de machtige onderwereld.

Dat is het raam waarbinnen de vertelling zich afspeelt. Maar er is méér dan deze elementen. Ondanks alle tegenslagen en het verdampen van successen blijft de verteller bruisen van levenslust. Opvallend is ook dat, in tegenstelling tot de andere personages, Meester Yehudi , die een leidende rol speelt in het verhaal, qua personage min of meer onderbelicht blijft zodat zijn mysterieuze verschijning volledig in tact blijft. In stille uurtjes leest hij in een boek van Spinoza. Op de vraag waarom hij steeds in datzelfde boek leest, antwoordt hij ‘ dat je het nooit helemaal zou doorgronden. Hoe dieper je komt, hoe meer er is, en hoe langer het duurt om het te lezen’.
De conversatie die daarop volgt is buitengewoon en geeft de essentie van het pantheïstisch denken van Spinoza prachtig weer:
‘Een toverboek’ zei ik, ‘waar je nooit in uitgelezen raakt.’
‘Precies, wijsneus”. Het is onuitsprekelijk. Je drinkt de wijn, je zet het glas terug op tafel en nee maar, je grijpt weer naar het glas en je ontdekt dat het vol is.’
‘En je bent zo dronken als een kanon voor de prijs van één glas’
‘Ik had het niet beter kunnen zeggen,’ zei hij, zich opeens afwendend om uit het raam te kijken, ‘Je bedrinkt je aan de wereld, jong. Je bedrinkt je aan het mysterie van de wereld.’

Tegen het einde van het verhaal, wanneer ‘de grote dromen zijn gedroomd’ overziet de verteller zijn leven en hervindt weer de spirit om van het leven iets te maken. Hij weet dat je het leven en haar mysteries in de hand kunt hebben. luister maar naar wat hij zegt over het vliegen.
‘We hebben het allen in ons………...en met genoeg inspanning en concentratie is ieder mens in staat de prestaties te herhalen die ik leverde als Walt de Wonderjongen. Je moet leren ophouden met jezelf zijn. Daar begint het mee, en al het andere volgt daaruit. Je moet jezelf laten vervluchtigen. Laat je spieren slap worden, haal adem tot je voelt dat je ziel uit je wegstroomt en sluit je ogen. Dat is de manier. De leegte in je lichaam wordt lichter dan de lucht om je heen. Langzamerhand begin je minder dan niets te wegen. Je sluit je ogen; je breidt je armen uit; je laat jezelf vervluchtigen.
En dan, langzamerhand, verhef je je van de grond.
Ja, zo.’

Een verhaal en een boodschap die je bijblijven.
Het boek valt op door een buitengewoon fraaie taalbeheersing en wederom door die prachtige mengeling van hoop en intermenselijk mededogen die ook in het andere werk van Auster zo prominent aanwezig zijn. ( )

Een weesjongen wordt in de twintiger jaren opgeleid om te leren vliegen, en heeft daarmee veel succes. Hij ondervindt echter ook veel tegenslagen, die op verschillende manieren overwonnen worden. Boeiend, bijna klassiek verhaal met veel literaire verwijzingen. Symphatieke hoofdpersonen. ( )

Meester Jehudi, een Hongaarse jood die voortdurend Spinoza leest, is een man met charisma. Hij neemt de 9-jarige Walt, een weesjongen die slecht behandeld wordt door zijn oom, onder zijn hoede. De jongen, die de drukke stad St. Louis in 1924 gewend is, valt het zwaar op het platteland te werken samen met twee andere beschermelingen van meester Jehudi, een oude Indiaanse vrouw en een kreupele neger. Alleen met de belofte ooit miljonair te worden, houdt Walt het zware leven en de wrede ontberingen vol die hij moet ondergaan voordat hem de kunst van het vliegen geleerd kan worden. De verwachte rijkdom blijft echter uit en Walt moet voortdurend vechten om in zijn onderhoud te kunnen voorzien. Van het begin tot het eind heeft deze ervaren schrijver een verteltrant die je het boek in één adem uit doet lezen. Zijn mooi, ritmisch, helder en origineel taalgebruik zijn daar debet aan. De typering van de hoofdpersoon is zo echt dat je met al zijn avonturen meeleeft en gelukkig hoef je pas afscheid van hem te nemen als hij op hoge leeftijd zijn memoires gaat schrijven.