Heel kort maar weer prachtig verhaal over een oude kolonel en zijn vrouw. Al jarenlang wacht de man, de kolonel op geld dat hij als een pensioen moet krijgen. Daarvoor moet hij een brief krijgen die maar niet komt. Ve4er is hun zoon doodgeschoten door de militairen en moeten ze nu van hun armoede zijn vechthaan te eten geven, zodat ze die op een dag kunnen verkopen. ( )

Goed, maar minder dan 100 jaar...en kroniek van een.... ( )

Dit verhaal is duidelijk een voorafname op 100 jaar eenzaamheid. Marquez zet hier nog niet zijn exuberante eigen wereld neer, maar de ingrediënten zijn er wel: een 75-jarige kolonel, die met zijn vrouw een troosteloos bestaan leidt, zeker sinds zijn zoon doodgeschoten is; hij wacht al 15 jaar op zijn pensioen, elke vrijdag bezoekt hij vergeefs de postmeester; enige hoop is de haan van zijn zoon die misschien ooit een grote prijs zal halen bij de hanengevechten. Uitzichtloosheid, absurditeit en onmenselijkheid voeren de boventoon in dit korte verhaal. ( )

aardig, maar mijns inziens niet meer dan dat. ( )