Was het in “Het schot van de jager” een oude man die de balans van zijn leven opmaakte, in dit boek is een vrouw aan het woord. Zij vertelt haar geschiedenis die grotendeels parallel loopt met de ontwikkelingen tijdens en na de Spaanse burgeroorlog. Het boek verhaalt van verloren levens die -getekend als ze zijn- niet tot volle wasdom kunnen komen. Armoede wordt weliswaar overwonnen doch het welzijn wordt niet bereikt: “het hemelwater dat viel en langs de ruiten liep, dat waren we zelf, onze dromen, die op de aarde vielen en daar veranderden in modder die we nooit van ons zouden kunnen afwassen. Er was niets meer over van onze jeugd.”
Dat zijn de woorden van een generatie die het niet heeft gered, sommigen wisten zich aan te passen maar uiteindelijk wonnen zij er weinig mee.
Het boek eindigt veelzeggend met de woorden van de vrouw: “vannacht moest ik denken aan wat je vader me ooit vertelde, dat zeelieden weigeren om te leren zwemmen, zodat ze in het geval van een schipbreuk meteen verdrinken en geen tijd hebben om te lijden”. En tot slot mijmert zij: “ik heb volgehouden, ben moe geworden in de strijd, en ben er uiteindelijk achter gekomen dat alle inspanning geen enkele zin heeft gehad, Nu wacht ik alleen nog”.

Wederom: een pareltje ! ( )