Een harde noot om te kraken. Böll verschuilt zich in dit boek achter een zogenaamd neutrale schrijver (schr.) die een biografie wil schrijven van een zekere Leni Pfeiffer, een ogenschijnlijk willekeurige Duitse dame op leeftijd. Hij raadpleegt tal van bronnen, spreekt met tientallen mensen en probeert een beeld te schetsen van de omgeving en vooral de mentale ontwikkeling van Leni. De getuigenissen zijn vaak tegenstrijdig en vol met kleine, sprekende details over de betrokkenen zelf. Via Leni en en getuigen schetst Böll in feite een beeld van de stormachtige ontwikkelingen in Duitsland, van de jaren 30 tot de jaren 60, en dan vooral de manier waarop "gewone" mensen daarmee omgingen. Bovendien legt hij bloot dat een neutrale beschrijving absoluut niet mogelijk is: naarmate het verhaal vordert, gaat de auteur een steeds actievere rol spelen.
Dit klinkt allemaal heel interessant, zeker als concept. Maar Böll schrijft op een zo droge, onderkoelde manier (bewust) dat de lectuur absoluut ondraaglijk en ongenietbaar wordt. Ik vrees dat ik het boek na 100 blz terzijde heb gelegd. ( )

De dame in kwestie is Leni Pfeiffer, geb. Gruyten, 48 jaar oud. De schrijver neemt zich voor haar leven in documentaire stijl te reconstrueren, en daarbij zo objectief mogelijk te werk te gaan. Familie, vrienden en andere getuigen worden ondervraagd, dossiers worden doorgenomen. Zo schetst Böll een panorama van Duitsland, van de vroege jaren twintig tot het begin van de jaren zeventig, zoals gezien door de ogen van gewone mensen, die de speelbal zijn van de politieke ontwikkelingen in deze bewogen periode. Leni is het centrum waarrond 60 andere personages worden opgevoerd. Een mislukt huwelijk, kort daarop gevolgd door de dood van haar echtgenoot, die als verrader terechtgesteld wordt tijdens de oorlog; haar affaire met de Russische krijgsgevangene Boris; de geboorte van hun kind in een grafkelder, tijdens een bombardement van de geallieerden; en Leni's financiële en maatschappelijke neergang als bloemenbindster in het na-oorlogse Duitsland: dat zijn de hoogtepunten van dit boek.
Böll bespeelt in dit boek zijn favoriete thema's: verzoening met het verleden, kritiek op de hypocriete houding van de katholieke kerk, kritiek op de materialistische (porno-imperialistische) samenleving van het Wirtschaftswunder. Hoewel de schrijver verklaart zo objectief mogelijk te werk willen gaan en zichzelf daarom aanduidt als "de schr.", duikt hij zelf steeds vaker op als personage in het boek, iets wat cumuleert in zijn verhouding met de uitgetreden non Klementina. Dat zorgt voor grappige momenten in dit boek.

Groepsfoto met dame werd speciaal vermeld in het juryrapport van het Nobelcomité, toen Böll in 1972 de prijs voor literatuur kreeg. In 1977 werd het boek verfilmd door Aleksandar Petrovic, met Romy Schneider in de hoofdrol.