Het verhaal speelt in 2008, het jaar waarin de eerste geselstriemen van de financiële crisis al zichtbaar zijn.

De roman wordt bevolkt door een op het oog, bonte verzameling van personages die door het verhaal allemaal tot elkaar veroordeeld blijken te zijn of te worden. De eigenaar van ‘Een ziekenhuis voor Kapotte Spullen’, een jonge man die helpt bij het ontruimen van woningen en op dwangmatige wijze achtergelaten voorwerpen fotografeert, zijn vader die een uitgeverij op poten probeert te houden, zijn moeder en stiefmoeder en een tweetal jonge vrouwen waarvan er één op een makelaarskantoor werkt en de ander die ter voorbereiding op een wetenschappelijke carrière een proefschrift tracht te schrijven.
Het verhaal verheft Miles Heller, de fotograaf, (en in mindere mate zijn geliefde Pilar) tot hoofdpersoon en laat de gebeurtenissen vrijwel uitsluitend ontstaan vanuit zijn perspectief en met reflectie op zijn bestaan. Anders gezegd: hij is zowel spiegel als beeld en daardoor niet het spiegelbeeld; dat is nu juist het verhaal dat na lezing, een knappe compositie blijkt te zijn.

De roman heeft me bij de keel gegrepen. De personages zijn helder gekarakteriseerd en herkenbaar terwijl de onderlinge verhoudingen scherp in beeld gebracht worden. De verschillen tussen de generaties worden knap belicht en vaak scherp gedefinieerd: ‘maar wat is het vreemd, bedenkt ze, wat ongelooflijk verwarrend dat haar generatie, die eigenlijk niet veel te melden heeft, mannen heeft voortgebracht die aan één stuk door praten……. die overal een mening over heeft, die van de vroege ochtend tot de late avond woorden uitbraakt…….,terwijl die zwijgende mannen, die oude kerels die bijna uitgestorven zijn…. Ze zou er heel wat voor overhebben om te horen wat die te zeggen hebben’.
Die voeren in het boek gesprekken ‘die het gevoel oproepen dat je in het luchtledige zweeft, dat je nergens meer thuis bent en dat je de laatste jaren van je leven zo zult slijten’.
Miles’ vader kleedt zich in pak en stropdas, gaat naar zijn werk, betaalt zijn rekeningen en is een modelburger geworden. Maar de Blikjesman (zoals hij zichzelf noemt) heeft nog steeds een hoofd vol zorgen, en als het hem ‘s avonds te machtig wordt, laat hij zich nog steeds op handen en knieën zakken en huilt hij tegen de maan’.

De wereld die beeld en spiegel is en toch geen spiegelbeeld, omdat het de moeite niet waard is om te hopen op een toekomst als er geen toekomst is….,’het nu dat hier is en meteen weer verdwijnt, het nu dat voorgoed verdwenen is’.

Het spiegelbeeld dat lezer is ?

Auster kan schrijven, vertellen en bovenmatig goed componeren, hetgeen geresulteerd heeft in een boek van bijzondere klasse. ( )

Aardig ( )