Tweede boek van Hotz dat ik in korte tijd lees. Uit leesgenot en bezinking moet je eigenlijk niet meer dan een verhaal per dag lezen. Het lijkt erop dat veel verhalen bij een mannelijke hoofdpersoon horen, waarin autobiografische elementen, maar voorin wordt het fictieve karakter benadrukt.
Het verhaal Zand en Grind kent een onduidelijke afloop en de hoofdpersoon komt als onhotz over; het kent niet de herkenbaarheid en de tijdsschildering van andere verhalen. Toch lijkt het bewust gekozen, geschreven en geplaatst door hotz, maar nu snap ik de boodschap niet. Waar in andere verhalen de versierpogingen van de wat eenzame hoofdpersoon stranden, slaagt de versierpoging dubbeldik terwijl er een medereizger is die minder aantrekkelijk lijkt.
En in elke oorlogstijd raakt de moraal op lossere schroeven. ( )