Wat weer een heerlijk ouderwetse thriller. Direct vanaf het begin zat ik erin. Ook Fiona Griffiths vond ik een ontzettend sympathieke meid. Ik ben blij dat ik weer eens zo heb genoten. Ik begon de moed al een beetje te verliezen. ( )

Fiona Griffiths, Fi voor vrienden en collega's, afgestudeerd in de filosofie aan de universiteit van Cambridge, werkt als rechercheur bij de politie in Cardiff. Terwijl zij bezig is met een nogal saai onderzoek naar een corrupte collega, wordt Cardiff opgeschrikt door de gruwelijke moord op Janet Mancini en haar zesjarig dochtertje April. Als op de plaats delict de creditcard van een rijke en verdwenen industrieel wordt gevonden, die ook nog eens in verband kan worden gebracht met de corrupte politieman, wordt Fiona bij het onderzoek naar de moorden betrokken.

Hierna ontwikkelt zich een verhaal dat geweld tegen vrouwen als thema heeft met de bekende bijkomende elementen als rijke en heel erg foute mannen, de Russische maffia, drugs, autoriteiten die een oogje dicht doen en natuurlijk de politie die de zaak onderzoekt. Fiona is een van hen. Een jonge politievrouw die zaken goed kan analyseren en een goede intuitie heeft. Zij draagt echter ook een duister geheim met zich mee dat grote invloed op haar dagelijkse doen en laten heeft. Hoe dieper zij in de zaak duikt hoe duidelijker het wordt dat er iets met haar helemaal niet in orde is. Zij probeert zich normaal te gedragen maar dat lukt haar niet zo goed en dat maakt haar intrigerend en sympatiek.

Harry Bingham hanteert een strak omkaderde schrijfstijl die, denk ik, bedoeld is om snelheid aan het verhaal te geven. Daarin is hij goed geslaagd. Er is ook een bepaalde luchtigheid die het gruwelijke en het macabere relativeert. Want gruwelijk en macaber is het. Het verhaal zit goed in elkaar, kent de nodige wendingen en is redelijk spannend. Dat een jonge politievrouw ongestraft de regels aan haar laars ka lappen is echter ongeloofwaardig.

Het verhaal heeft een heel hoog Fiona-gehalte. Dat is begrijpelijk want zij is nu eenmaal de hoofdpersoon van het boek en daarbij is het ook nog eens in de ik-vorm en de tegenwoordige tijd geschreven waardoor je heel nauw bij Fiona betrokken wordt. Het hoge Fiona-gehalte wordt nog versterkt door de titel van het boek. Ik begrijp overigens niet waarom de uitgever niet gewoon de Engelse titel (Talking to the dead) heeft vertaald. Die doet veel meer recht aan het verhaal.

Fiona is een goede misdaadroman met een itrigerende Fiona die mijn hart gestolen heeft, zeker nadat duidelijk werd wat er met haar gebeurd is. Fiona's verhaal is echter nog niet af en het biedt genoeg mogelijkheden om verder te groeien en er een boeiend vervolg aan te geven. Vergelijkingen met bv. Liesbeth Salander, Paddy Meehan en Lacey Flint slaan nergens op. ( )