Als misvormde vogels balanceerden we ieder op een tak, met een plastic emmertje in de ene hand en een verenborstel in de andere. Ik was naar boven geklommen, langzaam, zo voorzichtig mogelijk. Ik was niet geschikt voor dit werk, was niet zoals veel andere vrouwen in de werkploeg, ik maakte vaak onhandige bewegingen, had niet de fijne motoriek en de nauwkeurigheid die het werk vereiste. Ik was hier niet voor gemaakt,, toch moest ik hier zijn, elke dag, twaalf uren achter elkaar.

De bomen waren stokoud, een mensenleven oud. De takken breekbaar als glas, ze braken onder ons gewicht gemakkelijk af. Ik bewoog me behoedzaam voort, mocht de boom niet beschadigen.....De kleine emmer zat vol met het vederlichte goud, nauwkeurig afgewogen en uitgedeeld aan het begin van de werkdag, precies evenveel voor iedereen. Zo voorzichtig mogelijk probeerde ik onzichtbare hoeveelheden uit het emmertje mee de bomen in te nemen. Elke bloem moest apart bestoven worden met een klein borsteltje van kippeveren, afkomstig uit de kippen die speciaal voor dat doeleinde gefokt werden.