Jos Van Beurden

Van Beurden schetst in dit boek in kort bestek een overzicht van het teruggavebeleid door Nederland en België aan haar voormalige koloniën en andere landen. En om maar meteen met de deur in huis te vallen : in het eerste deel van het boek vond ik dat minder goed geslaagd dan het tweede deel. Dat zit 'm vooral in de controleerbaarheid van de tekst, want het boek ontbeert een verantwoording in de vorm van voetnoten. Wel wordt op veel plaatsen de titel en auteur van het boek genoemd waarop Van Beurden zich baseerde (waarbij ik een enkele titel niet kon traceren in de bibliografie), maar zonder dat daar de relevante pagina's bij worden vermeld. Dan wordt het wel heel lastig om sommige beweringen na te lopen. Helaas hier en daar ook fouten en slordigheden : '... het Wereldmuseum van Göteborg [is] in een modern gebouw gehuisvest - niets herinnert er aan een rijk koloniaal verleden.' Dat klopt dan ook, want koloniën heeft Zweden dan ook vrijwel niet gehad. Verder wordt op pagina 185-186 de mij onbekende verzamelaar D.F. Scheurling opgevoerd, waarmee Van Beurden waarschijnlijk D.F. Lunsingh Scheurleer zal bedoelen. En tenslotte dit fragment (pag. 183) : 'Dat Nederland nooit koloniale bezittingen in Afrika heeft gehad...', waar Van Beurden Zuid-Afrika en Ghana lijkt te vergeten, tenzij hij de beide gebieden niet beschouwt als kolonie?
Het sterkst vond ik deel III van het boek, waarin Van Beurden een aantal recente teruggaves bespreekt, waarbij hij ook persoonlijk betrokken was.… (meer)