Hunter Davies

In het voorjaar van 1971 klopte de schrijver Hunter Davies bij het bestuur van Tottenham Hotspur aan met het verzoek of hij de club gedurende één seizoen mocht volgen en beschrijven. Zonder veel omhaal ging de club accoord en tot zijn eigen verbazing vond Davies zichzelf al vrij snel terug in kleedkamer, trainingsveld en spelershotel. Zijn verslag in 'The Glory Game' biedt een unieke kijk achter de schermen bij een professionele voetbalclub, vooral uniek omdat andere clubs zo schrokken van de inhoud dat na Davies geen enkele journalist in zijn voetsporen heeft mogen treden.

Davies schreef eerder niet over voetbal, volgens hem de reden dat hij zo gemakkelijk binnenkwam : de club zag hem niet als gevaar. Wel was hij al jaren supporter van de Spurs en wilde via dit project eens meemaken hoe het dagelijks leven van een voetballer en zijn omgeving eruit zag. In 24 hoofdstukken neemt hij de lezer mee door het seizoen via gesprekken met zoveel mogelijk betrokkenen bij de club en talrijke observaties met het voetbal zelf op de achtergrond. Hoewel Davies in de loop van het boek het shirt dichtknoopt van een geblesseerde speler en in de rust van een Europa Cupwedstrijd op zoek gaat naar theekopjes in de catacomben, houdt hij voldoende afstand van zijn onderwerp om de sfeer in een professionele club vlijmscherp voor eeuwig vast te leggen.

Terugkerend thema in het boek zijn de vrouwen van spelers en dan vooral de echtgenote van manager Bill Nicholson. Haar man leeft voetbal en is altijd onderweg of op de club. Zij accepteert dat en bezoekt zelfs geen wedstrijden, want haar man denkt dat haar aanwezigheid ongeluk brengt. Ook de spelersvrouwen raken snel in een isolement, vooral wanneer de echtparen huizen in duurdere wijken kopen en daar geen sociaal contact kunnen leggen door het standsverschil. Als Spurs in de finale van de UEFA-Cup komt, mogen zij eindelijk mee met de trip. Helaas is Wolves de tegenstander, zodat ze met z'n allen in een hotel in Birmingham terecht komen.

De continentale reizen behoren tot de betere hoofdstukken. Hoewel de spelers zich het hele jaar het leplazerus spelen om zich te kwalificeren voor 'Europa', blijken deze uitjes in werkelijkheid weinig populair wegens de verveling, de saaie vliegreis en de vaak keiharde tegenstander. Van de bezochte stad zien ze alleen iets vanachter het raam van de bus. De officials van de club amuseren zich daarentegen wel kostelijk bij banketten en feestjes bij de Britse ambassadeurs en consuls.

De kracht van The Glory Game ligt echter vooral in de gesprekken met spelers en de observaties van hun gedragingen als individu en in de groep. Davies bereikt dankzij zijn permanente aanwezigheid in de kleedkamer de status van 'one of the lads', waardoor de voetballers bereid zijn meer te vertellen dan in het gemiddelde interview. Daardoor ontwikkelt het boek zich haast tot een cultureel-antropologisch onderzoek naar een nieuw soort volk, dat zich ontwikkelde in de twintigste eeuw : de profvoetballers. Aanbeden de ene dag, uitgespuugd de andere; op een voetstuk als basisspeler, anoniem op een bijveldje als reserve. Zelf zijn zij zich pijnlijk bewust van dat wankele evenwicht, maar hebben naast hun voetbalcarriere nauwelijks een alternatief. Echt plezier in het voetbal hebben ze allang niet meer.

Aan het eind vraagt Davies zich af hoe iemand de immense druk van dit leven kan volhouden en constateert dat vele potentieel betere voetballers op weg naar de top op karakter afgevallen zijn. Achteraf kreeg Davies veel kritiek van de hoofdpersonen in het boek, die plotseling een spiegel voorgehouden kregen. Ook ontving hij een brief van een advokaat van de Spurs, dat de publicatie eerst wilde tegenhouden maar uiteindelijk geen juridische poot had om op te staan. Davies luisterde, keek en registreerde en de lezer boft dat juist hij dat deed. Het is uitgegroeid tot dé klassieker tussen de clubjaarboeken.… (meer)