Moya De Feyter

Een heel dun laagje. Door: Moya De Feyter.

Moya ken ik sinds ik Massastrandingen inkeek in de winkel van het Kunstenfestival in Watou. Het sprak me direct aan: de verschillende lettertypes, achtergronden, het fragmentarische. En ik hou van poëzie, natuurlijk. Ik kocht die bundel en werd een fan.

Een heel dun laagje is geen poëzie maar het is wel poëtisch. Het zijn honderden kleine (en iets minder kleine) stukken tekst die elk op zich een soort van zoektocht naar ‘het licht’ inhouden. De Feyter cirkelt kleiner en groter omheen dat fenomeen. Een beetje zoals Maggie Nelson in Bluets rond de kleur blauw cirkelt en Heather Christle rond het fenomeen huilen in Het boek der tranen.

Soms is het een wetenschappelijk boek (over planeten en de zon bijvoorbeeld), dan weer is het filosofisch, mythologisch of activistisch (lichtvervuiling en de invloed op vogels). Het is bovenal een heel persoonlijk boek; een ode aan de liefde voor Kleur, een eerbetoon aan haar overleden grootmoeder.

Liefde, rouw, verwondering, bewondering, onmacht, verdriet, angst, betovering, verwachtingen, dat alles komt voorbij in een verslavende stortvloed aan prachtige zinnen, ontroerende stukjes, prikkelende overpeinzingen.

Massastrandingen was goed, Een heel dun laagje is nog veel beter. Ik kijk al uit naar het volgende dat De Feyter voor ons zal schrijven!… (meer)