Bavo DhoogeBesprekingen

Het is niet gebruikelijk enigszins terug te komen op een oordeel over een boek zo meteen aan het begin van een bespreking daarvan, maar ik zal het deze keer toch moeten doen. Bij mijn bespreking van Opnieuw de Zwarte Weduwnaars https://bjornroosebespreekt.blogspot.com/2022/04/opnieuw-de-zwarte-weduwnaars-is... van Isaac Asimov schreef ik namelijk dit: “Ik ben op dit moment (…) een bundel kortverhalen van een nog levend Vlaams schrijver aan het lezen en in zo goed als élk van de verhalen zie je de clue van een half uur ver aankomen”. Dat wás al een beetje voorzichtig gesteld (“in zo goed als élk”), maar ik kan nu toch zeggen dat ik hem (“de clue”) niét zag aankomen in Oud schroot, Warmwatervissen, Milo, (ja, die komma maakt deel uit van de titel), Blind date, en Dakisolatie. Samen toch vijf van de twaalf verhalen in deze bundel.

Let wel: ik ben nogal, laat ons zeggen, “getraind” wat kortverhalen betreft. Op den duur weet je vaak dus wel zo’n beetje in welke richting het zal lopen nadat je een bladzijde of twee gelezen hebt, en de verhalen van Bavo Dhooge in deze bundel Surprise zijn nooit langer dan een vijftiental bladzijden, vaak zelfs niet eens tien. Wat voor mij geldt, geldt dus niet noodzakelijk voor een ander. En… een clue is ook niet alles. ‘t Is aangenaam als er een is, maar soms kan een verhaal ook om sfeer gaan, en in het beschrijven van een sfeer is Dhooge duidelijk wél goed. Carls caravan, Hondenleven, Zomerbelofte, Tennissen met Glenn (waarin Dhooge de truc https://www.youtube.com/watch?v=cvdGaThomDY met de deurbel https://www.youtube.com/watch?v=yWTOpmDINPI toepast die al in 1997 door David Lynch werd toegepast in Lost Highway), Spaanse les, en De oude postbode maken met die sfeer de voorspelbare of in het geval van Spaanse les ronduit afwezige clue goed.

Alleen Wat ik maar wil zeggen en het titelverhaal Surprise! schieten daarmee op beide fronten tekort. Beide hebben een clue die je echt niet wil verzonnen hebben. Beide zijn zó klinisch, zó van verre observerend, zó door het oog van een camera (in het laatste geval wellicht bewust) bekeken en verteld dat het ook de afstand van de lezer tot het verhaal groter maakt. En in beide gevallen kan de niet lineaire verhaalstructuur dat niet goedmaken. In tegendeel, in Surprise! komt die volkomen gekunsteld over. Dhooge mag Surprise dan wel een goeie naam gevonden hebben voor de bundel als geheel, maar wat mij betreft hadden Surprise! en Wat ik maar wil zeggen niet in deze bundel gehoeven en had het dus bij tien kortverhalen mogen blijven.

Nu ja, Dhooge is kennelijk een dwangmatig schrijver. Sinds zijn debuut in 2001 heeft hij, volgens zijn eigen webstek https://bavodhooge.com/, “meer dan 100 boeken” geschreven, dus die twee laatstgenoemde verhalen zullen er in gemoéten hebben. Volgens diezelfde eigen webstek is Dhooge trouwens ook “de meest gelauwerde misdaadschrijver van Vlaanderen” en “winnaar van onder andere de Schaduwprijs, de Hercule Poirotprijs en de Diamanten Kogel”, maar ik had desalniettemin nog nooit van hem gehoord. Ik kijk wellicht te weinig tv, heb voor zover ik weet al jaren geen bestsellerlijst meer bekeken, en ben (ondanks het feit dat ik er flink wat lees) niet bijzonder geïnteresseerd in fictie.

Hoe dan ook, die twaalf verhalen komen netjes overeen met die twaalf caravans aan het begin van Carls caravan: “Carl kocht de caravan in een toonzaal die tien keer zo groot was als zijn woonkamer. Er stonden twaalf verschillend modellen in.” Twaalf caravans op de oppervlakte van tien woonkamers… Dat moeten dan toch wel kleine caravannetjes zijn of Carl moet een grote woonkamer hebben, denk ik dan. Leeg zal die toonzaal in ieder geval niet geweest zijn, en dat in tegenstelling tot het leven van Eric in Hondenleven: “‘Als er iets is, moet je het zeggen, Eric.’ ‘Ik voel me gewoon moe. Een beetje… leeg. Begrijp je?’” In tegenstelling tot het leven van zo goed als álle personages in zo goed als ál deze verhalen, eigenlijk. Want de sfeer die Dhooge weet te scheppen, is er een waar je je op z’n zachtst gezegd niet vrolijk van gaat voelen. Het is een sfeer van vermoeidheid, van kleverigheid, volkomen hopeloos, niet eens uitkijkend naar iets anders. Een soort existentialisme, maar dan zonder dat er sprake is van het verdrijven van de zinloosheid door het opbouwen van een eigen ethiek, zonder het einde van een film noir, zonder geweld ook dat aan die zinloosheid enige zin zou kunnen geven (iets als in A clockwork Orange https://www.youtube.com/watch?v=HtRGeyznv7k, iets waardoor “zinloos” geweld net zin geeft).

Het is volstrekt onmogelijk de voor de hand liggende clues van een aantal van de verhalen niet te verraden door u méér over het mottige gevoel te vertellen dat je van verhaal naar verhaal achtervolgt, maar ik kan u wel meegeven dat het niet verdreven wordt door een occassioneel stukje humor als dit in Zomerbelofte: “We hadden er ook een paar sterke mannen bij gekregen. Ze maakten deel uit van het pakket. Ook al had je ze niet nodig, ze werden bij de lift geleverd.”

En áls er dan eens iemand doodgaat, toch altijd een interessante manier om een verhaal te eindigen, dan is het per ongeluk. Zoals het wellicht ook per ongeluk is dat Dhooge kennis gemaakt heeft met het vooral in West-Vlaanderen gespeelde kaartspel manillen, dat hij dan ook nog consequent op z’n Frans manille noemt. Toegegeven, dat spel wordt ook wel eens gespeeld in Oost-Vlaanderen, maar het zou me toch wel verbazen dat er een Gentse versie is (de schrijver is Gentenaar) waarin elk van de spelers apart punten verdient en ook nog eens negatief kan staan. Zelfs als je het met drie speelt, speelt er één tegen twee, en als je het met vier speelt, zoals in Surprise!, dan speel je het in koppels en wordt er een (positief) aantal punten per koppel genoteerd (in West-Vlaanderen doorgaans onder de letters “W” en “Z”, zijnde “Wieder” en “Zieder”). Bij Dhooge heet het echter: “Chloë stond op -32 en Mia op -21, Kris stond ongeveer gelijk en Marc was de enige die winst boekte met +12.”

Nu ja, dat wordt goedgemaakt door beschrijvingen als die in Milo,: “Weet je nog hoe we in de vooravond na een hele dag op het strand lange wandelingen maakten? We namen altijd de weg die het minst gebruikt wordt. De weg die de kinderen nemen, weet je nog? De weg die stilletjes van het strand wegkruipt, over de laatste golfbreker naar de duinen sluipt en dan verdwijnt in een laan met hoge populieren die weinig licht doorlaten. Daar speelden oude mensen jeu de boules. De tikkende petanqueballen maakten een al even mooi geluid als de schelpen die overdag in het zand onder onze voeten kraakten.” Je voélt de warmte, de loomheid van zo’n dag, als je dat leest.

En dat Blind date voor één van de beide hoofdrolspeler toch een beetje veel weg heeft van Escape (the pina colada song) https://www.youtube.com/watch?v=zROIlspgOjM van Rupert Holmes is vergeven na het lezen van de laatste paragraaf: op het moment dat je je afvraagt of de schrijver de voor de hand liggende tegenwerping nu écht gaat negeren en dit een qua plot volkomen flauwekulverhaal gaat worden, breit hij er een einde aan dat die tegenwerping volledig nietig maakt en het verhaal een wending geeft die je totaal niet hebt zien aankomen.

Dat Dhooge het in het laatste verhaal, De oude postbode, presteert om een schrijver uitgerekend met uitgeverij Davidsfonds https://www.davidsfonds.be/publisher/index.phtml contact te laten opnemen “indien hij zijn werk nog wilde publiceren”, de uitgeverij waarbij ook deze bundel is verschenen, waarbij je je uiteraard afvraagt of hij de naam van die uitgeverij blanco had gelaten tot hij wist bij welke uitgeverij deze bundel zou verschijnen, nemen we hem als goedkoop trucje dan maar niet al te kwalijk. Zeker omdat een paar paragrafen later ook sprake is van… “een weigering van uitgeverij Davidsfonds”.

Samengevat: ik houd mixed feelings over aan Surprise. Misschien was losse lezing van de erin opgenomen kortverhalen beter geweest.

Björn Roose

Een zoon vertelt het levensverhaal van de jong overleden vader, eens kinesist in Gent.
PRACHTIG boek.
Zie:
http://trijntjeblog.blogspot.com/2019/06/vadervariaties.html

Zeer goed boek. Hoe je met kleine mensen toch een goed verhaal kunt schrijven. De personages zijn geen grote helden maar kleine boefjes, middelmatige journalisten, mislukte zakenlui... Deze worden wel mooi geschetst in een goed verhaal met enkele verrassende wendingen.

De achtste LA-thriller van Bavo Dhooge heeft alle gekende elementen. Een vader-zoonrelatie, een pak plotwendingen, personages met een hoekje af, en veel humor (zij het iets minder Tarantino dan gewoonlijk). Paniek is voorbarig, maar toch: hierna volgen nog slechts twee LA-thrillers. Daarna weer eens iets anders. Maar dat komt wel weer goed, Dhooge kennende.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2015/04/bavo-dhooge-scam-alarm.html½

Vandaag de dag is het niet moeilijk schuldig bevonden te worden. We leven in een wereld waarin iedereen altijd weer een standpunt moet innemen. Het bestaat niet meer dat je ergens géén mening over hebt. Als een moslim een aanslag pleegt, verwachten we bovendien dat élke moslim zich daar luid en duidelijk van distantieert. Nog één geluk: de algemene verontwaardiging gaat rap over naar een ander slachtoffer wanneer de volgende crisis de kranten haalt. Bavo Dhooge trekt die lijn door tot in het absurde. Het resultaat is vermakelijk en verrassend.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2015/03/bavo-dhooge-de-schuld.html

Zelden krijg je zoveel flashbacks en flash-forwards te verwerken als in Sushi King. Elke sprong in de tijd onthult iets uit verleden of toekomst én kondigt een volgende gekke plotwending aan. Even stoppen met lezen zit er dus niet in. Zoveel fantasie in een zo ingenieuze structuur: dat kan alleen Bavo Dhooge.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2014/03/bavo-dhooge-sushi-king.html

Schaduw van de koning is een zorgvuldig gedocumenteerde roman, misschien iets te breed uitgesponnen, maar best boeiend. Een verrassing in Dhooges oeuvre is het sowieso.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2013/12/bavo-dhooge-schaduw-van-de-koning.html

Daarmee zijn alle ingrediënten aanwezig voor een echte Dhooge: een geflipte heler, jaloerse vrouwen, veel gedoe met sleutels en zelfs, ik denk voor het eerst, een echte romance. De vaart zit er weer goed in, maar ik mis toch een tikkeltje Tarantino. De filmliefhebbers begrijpen wat ik bedoel.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2013/05/bavo-dhooge-santa-monica.html

Het is een aparte creatuur, die Jacques Satine, maar op een of andere manier wel memorabel. De speler is een boek dat je even moet laten bezinken, en dat is toch iets anders dan pakweg Stiletto Libretto.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2011/02/auteur-bavo-dhooge.html

Het siert Bavo Dhooge dat hij niet de weg van de minste weerstand zoekt, maar altijd weer nieuwe personages uitvindt en zijn verhalen van nul af opbouwt. Lekkere thriller weer, met misschien net iets minder plotwendingen dan anders.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2012/03/bavo-dhooge-sunset-bay.html

Bavo Dhooge, tegenwoordig vooral bekend van zijn misdaadromans, schreef een boeiende biografie, het relaas van een leven van vallen en immer strijdlustig weer opstaan. Tragisch is het juiste woord.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2011/12/bavo-dhooge-stalen-kaken.html

Dhooges werk draait wel vaker rond identiteitsverwisselingen (zie ook de jeugdthriller Springers). In Scrabble Man maakt hij er een waar festijn van misleidingen van, met een bewonderenswaardige reeks plotwendingen, snedige dialogen, bloedige scènes en een hilarisch stelletje weirdo's. Scrabble Man: je moet het lezen om het te geloven.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2011/04/bavo-dhooge-scrabble-man.html

Zelfde beoordeling als vorige boek van Don Kameleon, al lijkt het verhaal hier wel iets spannender te zijn. Maar ik blijf het een flauw afkooksel van Geronimo Stilton vinden.

Ik vind dit boek eerlijk gezegd een flauw afkooksel van de Geronimo Stilton-boeken, waar ik ook al geen fan van ben. Sommige letters en woorden zijn ook haast niet te lezen omdat ze in het geel afgedrukt zijn.

Wat is echt en wat is schijn? Dhooge doet de waarheid zeer vakkundig telkens weer om de hoek verdwijnen. Amusant, ook voor lauwe sf-fans.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2010/09/bavo-dhooge-splinters.html

Bavo Dhooge gaat Elmore Leonard achterna. Een noir-thriller met heel wat "tongue in the cheek". Alle clichés op een hoopje : een kleine gangster die iedereen achter zich aan krijgt, de "femme fatale", ... gekruid met flink wat originele humor en een scherpe pen : ideale vakantielectuur.

Ik had het eerst een beetje moeilijk met de Amerikaanse inval van deze Gentse scrijver maar eens ik in het ritme kwam en van de slinkse verwijzingen kon genieten vind ik het best een goed boek met toch op het einde zo een afloop waar je je eigenlijk niet aan verwacht.
ENTERTAIMENT

Sioux blues is doorleefder, iets emotioneler. Een goede evolutie, maar tegelijk missen we de gekte waarvan Dhooge zijn kenmerk heeft gemaakt. Een pink in een papierversnipperaar, soms zien we dat graag. Een kruising van Stiletto en Sioux, dát is het perfecte boek. Volgend voorjaar een Stiletto blues?
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2010/03/bavo-dhooge-sioux-blues.html½

Bavo Dhooge trekt alle registers open in een boek waarin breinen gekaapt worden als waren het vrachtschepen voor de kust van Somalië. De wereldgeschiedenis wordt duchtig herschreven. Bij Stiletto libretto verwezen we nog naar Quentin Tarantino vanwege de bloederig grappige scènes. Het toeval wil dat Tarantino net een film uit heeft met Adolf Hitler in een historisch minder correcte rol. En dan hebben we daar Bavo Dhooge, ook al met een onconventionele Hitler in de hoofdrol. Minder bloederig deze keer - het is nog altijd een jeugdthriller - maar wel met een vette knipoog en zeer amusant. Springers: jeugdthriller voor de een, scifi-parodie voor de ander.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2009/09/bavo-dhooge-springers.html½

Zeker in het begin is Stiletto Libretto ietwat haperend geschreven, maar het verhaal bloeit open langs ettelijke plotwendingen. Als je een boontje hebt voor loserachtige helden-tegen-wil-en-dank en misdaadromans met een prettig gestoorde kronkel in het lijf, dan ben je bij Dhooge aan het goede adres. Nog een paar boeken als Stiletto libretto en wij zijn alvast bereid de legendarische Pat Somers uit Dhooges beginjaren te vergeten.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2009/03/bavo-dhooge-stiletto-libretto.html

Ik ben opgegroeid met Massis, en heb het altijd een clowneske maar toch boeiende figuur gevonden, zoals er altijd wel iemand in Vlaanderen door de media opgevoerd wordt. Bavo D'hooge heeft Massis/Morbee opgevoerd met respect voor 'de waarheid'. Je leert zowel de mens als de artiest kennen, en dit alles in korte, getitelde hoofdstukjes. Leest als een trein.