Alfred Hayes (1911–1985)

Het blijft vreemd dat dit korte verhaal zo lang (en nog altijd) onder de radar is gebleven. Ligt het aan de gecondenseerde vorm? Aan de lange, erg toneelmatig aandoende monoloog van een man van middelbare leeftijd over een vervlogen liefde? Of geraakt de gemiddelde lezer in de war door de subtiele en minder subtiele verschuivingen in het verhaal dat die man vertelt, waardoor er geleidelijk een ander licht komt op zowel de liefdesrelatie waarover hij het heeft, als de hoofdpersonages (hemzelf incluis)? Misschien, maar voor mij zijn dat net de sterke punten van deze korte roman.
Van in het begin voel je je in een ‘film noir’ uit de jaren ’40-’50 van de vorige eeuw, met een oudere man die een veel jongere vrouw aanspreekt aan de toog van een bar, inclusief de cocktails, en de opkringelende rookspiralen. Je kan je er zo Humphrey Bogart bij voorstellen. En dat beeld spoort dan onmiddellijk met die sonore stem die spreekt, van de man die de rest van het boek aan het woord blijft, zijn ontgoocheling in de liefde en het leven uitstortend in lange, verbitterde zinnen. Prachtig. En tegelijk ook briljant doordat Hayes erin geslaagd is dit verhaal uit te tillen boven een ordinair ‘blues’-verhaal. Want de vertellende protagonist blijkt niet zomaar een teleurgesteld man, integendeel, zijn monoloog verraadt hoe hij zelf als een onverbiddelijke hartenbreker in het leven stond, niet vies van manipulatie en zelfs geweld als het moest, zoals hij zelf zegt “het maximum” halend uit een relatie, en die vervolgens te dumpen. Met andere woorden is hier een heel ambigue macho-man aan het woord. En ook de andere, ogenschijnlijk passieve protagoniste, de eveneens ongenaamde vrouw waarmee hij een relatie had, blijkt gaandeweg toch met minstens evenveel ambiguïteit in het leven te staan. Hayes speelt hier op prachtige wijze met evoluerende karaktertekeningen, én met gender-stereotiepen die op dubbelhartige wijze doorbroken worden. Als je dit boekje dichtslaat, blijft een bittere nasmaak achter, van existentiële drama’s die reëel en tegelijk efemeer zijn, van desillusies en toch koppig voortdoen. Knap wat Alfred Hayes hier op goed 100 pagina’s gedaan heeft.… (meer)

Psychologische liefdesroman die zich afspeelt in Hollywood. Tijdens een nachtelijk strandfeest redt een schrijver een stomdronken vrouw van de verdrinkingsdood. De vrouw zoekt later contact met de (getrouwde) man om hem te bedanken. De man vertelt over de moeizame liefdesaffaire die tussen beiden ontstaat en die uitloopt op een drama. De auteur (1911-1985) schrijft in een sobere, stoere stijl. Hij legt daarmee de tragiek van de onmogelijke liefde, anders dan je zou denken, vol compassie bloot. Na een traumatische jeugd is de vrouw naar Hollywood verhuisd met de vergeefse hoop actrice te worden. In de liefde heeft zij slechte ervaringen opgedaan. Als op de man door diens wettige echtgenote een appel wordt gedaan bij een sterfgeval, stort de vrouw in. Dit verhaal toont de corrupte invloed die Hollywood heeft op psychisch verwonde mensen. Hayes laat zien dat hun gebroken dromen worden ervaren als een val in een afschrikwekkende afgrond. Een ontroerend en hartverscheurend verhaal dat de schrijver baseerde op persoonlijke ervaringen in Hollywood. Nederlandstalige uitgave van een klassieker uit 1958.… (meer)