Tim KrabbéBesprekingen

Je hoeft geen dik boek te schrijven om een goed boek te schrijven, zo bewijst Tim Krabbé met zijn boek Het gouden ei. In 67 pagina’s gaat het over eenzaamheid, de machtsverhoudingen in een relatie en het gevoel opgesloten te zitten. Bovendien kent het hele verhaal een spanningsopbouw waardoor het boek niet weg te leggen is. Hoe gaan we dit nu vertellen zonder spoilers weg te geven? Een poging dan.

Rex Hofman en Saskia Ehlvest rijden over de Autoroute du Soleil naar hun Franse vakantiebestemming. Dat levert al een mooie openingszin op;

Gelijkmatig als ruimteschepen bewogen de cabines vol toeristen zich over de lange brede weg naar het zuiden.

Omdat de benzinemeter stuk is moeten ze op tijd gaan tanken. Dat is belangrijk, want in Italië zijn ze een keer gestrand. Rex ging toen benzine halen en Saskia heeft angstige uren alleen doorgebracht, het leidde zelfs tot totale paniek. De beklemming van het alleen zijn in die kleine auto deed haar denken aan haar nachtmerrie over het gouden ei;

Toen ze klein was had ze eens gedroomd dat ze opgesloten zat in een gouden ei dat door het heelal vloog. Alles was zwart, er waren niet eens sterren, ze zou er altijd in moeten zitten, en ze kon niet doodgaan. Er was maar één hoop. Er vloog nog zo’n gouden ei door de ruimte, als ze tegen elkaar botsten zouden ze allebei vernietigd zijn, dan was het afgelopen. Maar het heelal was zo groot!

Op tijd tanken dus. De relatie tussen Rex en Saskia is prima, maar Rex staat zichzelf wel gedachten toe over haar die verder gaan dan de plagerijen waarmee hij haar soms treft. Die plagerijen verdraagt ze, ze sluiten altijd vrede. Er wordt getankt en Saskia gaat nog wat drankjes halen.

Rex wacht tot ze terugkomt, maar dat duurt lang. Te lang. Er zijn allerlei redenen waarom ze even kan blijven hangen in zo’n winkel, maar uiteindelijk gaat hij kijken. Saskia is nergens te vinden. Mensen hebben haar gezien, ze is naar buiten gelopen met drankjes en ineens lijkt ze van de aardbodem verdwenen.

We maken een tijdsprong van acht jaar en Rex is op vakantie met zijn nieuwe vriendin Lieneke in Italië. Rex is in de sociale omgang weinig veranderd. Hij heeft het gelijk graag aan zijn zijde, wil winnen met computerspelletjes van de lokale jeugd en met badmintonnen van andere toeristen. Hij wil ook trouwen met Lieneke, maar weet dat hij Saskia niet vergeten is. Lieneke vraagt hem ernaar;

‘Hoop je wel eens dat ze terugkomt?’
‘Nee. Maar ik stel het me wel eens voor. Dan voel ik altijd een soort teleurstelling. Alsof ik die acht jaar voor niets zou hebben geleefd. Ik zal je iets heel goedkoops zeggen: als ze terugkwam zou ik bij jou blijven. Maar als ik terug mocht naar dat benzinestation dan zou ik dat doen.’

Het zijn eerlijke gesprekken en Rex kan niet anders dan eerlijk zijn over wat hem toch bezig houdt, want ook hij heeft nachtmerries over Saskia’s gouden ei; ‘Gáhd, gááhd! Het gouden ei!’

Dan verschuift het verhaal ineens naar het verleden. Raymond Lemorne is een Franse jongen en zit in 1950 alleen op een balkon in Dijon. Hij is dol op scheikunde en wil leraar worden in dat vak, maar voorlopig zit hij alleen met zijn gedachten op dat balkon en kijkt naar beneden naar het gladgeschoren gazon.

‘Als ik eens sprong?’

…dacht Raymond. Hij zou niet weten hoe dat was tenzij hij het probeerde. Het duurt eenentwintig jaar voor er weer zo’n Gordiaanse gedachtenknoop bij Raymond opkomt.

Ondertussen kan Rex in Nederland Saskia toch niet vergeten en hij zet een advertentiecampagne op in Frankrijk om meer te weten te komen, ook al is het zo lang geleden. Hij wordt benaderd door paragnosten en privé-detectives, Saskia zou ergens in een apotheek werken, zelfs de chauffeur van de vrachtwagen die bij het benzinestation stond schrijft hem, maar het haalt niets uit.

Tot hij, bij het postkantoor, in het Frans aangesproken wordt door een rijzige goedverzorgde heer. Hij kan hem meer vertellen, maar er zit een voorwaarde aan vast.

Hier stop ik met de samenvatting, gaat u vooral zelf de rest lezen. Het is een beklemmend en goed geschreven verhaal waarin eenzaamheid en machtsverhoudingen belangrijk zijn en waarin misschien de conclusie is dat de mannelijke hoofdpersonen niet eens zoveel van elkaar verschillen in gedachten. Wel in de uitvoering ervan.½

Een jongeman ontmoet een jonge vrouw in de trein en weet dat zij zijn grote liefde is. Ze blijven elkaar gedurende hun levens zien, maar zullen nooit een echte relatie krijgen½

De avond was zwoel en donker, en dit was de Strip, en toch was het alsof hij met blote voeten over lauw strandzand liep, alleen onder de sterren, naar een zee die bij de eerste plons goddelijk zou zijn en waarin hij eeuwig zou kunnen zweven zonder iets te hoeven doen.

Op de terugweg van een verblijf in Nieuw-Zeeland heeft het vliegtuig waarmee hij naar Nederland terug zal vliegen, een paar uur vertraging. De schrijver en tv-man Jacques Bekker zoekt een oude vlam op in Sydney, en daarmee begint een vreemd avontuur omdat hij precies op de dag langskomt dat zij wil verdwijnen. En daar kan Jacques goed bij helpen...

Bij het voor de zoveelste keer vullen van een van de straatbiebjes dacht ik dat het misschien wel ook zo sociaal was om zelf eens een boek mee terug naar huis te nemen. Daarbij viel mijn oog op Een Tafel Vol Vlinders van Tim Krabbé, een schrijver waar ik nog nooit wat van gelezen had. Het boekje oogde qua formaat als een boekenweekgeschenk en dat was het dan ook geweest in 2009. Op een of andere manier is dit boekje mij destijds ontschoten.

Nu stel ik mijn verwachtingen nooit zo hoog bij een boekenweekgeschenk en ik was dan ook door de eerste helft van dit boekje aangenaam verrast. Een fijne vlotte schrijfstijl waarin de zorgen van een vader voor zijn zoon zijn weergegeven. Het tweede gedeelte waren dagboekaantekeningen van deze zoon en ook deze las ik voor een groot deel met veel plezier. Gebeurtenissen weergegeven door twee verschillend paar ogen vind ik vaak verhelderend en boeiend.

Mijn teleurstelling was dan ook groot om het einde van het verhaal. Daaruit bleek dat alles helemaal gecomponeerd was om op dat punt uit te komen. Ook de delen die bij het lezen nergens mee te maken leken te hebben, vonden nu hun plek. En eerlijk gezegd vind ik dat dan weer helemaal niet boeiend. Het is zo doordacht, zo van uit het hoofd terwijl ik meer geïnteresseerd ben in de ruwe gevoelens van het hart. Misschien wanneer het boek met het einde was begonnen dat het dan wel prima te doen was maar nu voelde ik mij in het ootje genomen.

Dit boek gaat weer terug naar de straatbieb.½

I was a bike racer from 1963 till 1967 and I recognize a lot. It was my third read (June 2019) and I think it's the second best book on cycling after, joris van den bergh's book on Moeskops: temidden der kampioenen.

It is a lot of fun reading this book, even if you read it on seven consecutive days. I think of these books when cycling longer distances.

Een dichter die bekend werd door een jeugdgedicht, denkt terug aan het meisje dat de inspiratiebron was.

Een jongeman gaat op zoek naar zijn op raadselachtige wijze verdwenen levensgezellin.

De Renner is echt een heel erg ingrijpend boek en fijn om te lezen. Het is een boek die ik al eerder gelezen heb, maar zelfs de tweede keer kwam ik andere dingen tegen in het boek die ik niet meer onthouden heb van de eerste keer. De Renner is een goed boek om te lezen voor een leeftijd van 16 jaar en ouder. Het is een van mijn favoriete boeken die ik heb gelezen in mijn middelbare school tijd.

Een persoonlijk verslag, vaak een opsomming... een paar mooie zinnen, enkele mooie passages. Maar ook veel gehark, hoekige taal: een vals plat omlaag laat na weer omhoog te wellen en voegt snelheid toe aan mijn snelheid, of deze zin over een technische prestatie ...ik leg mijn polsen naast elkaar op het stuur en trap. Klimmen. Deze klim gaat vijftien kilometer duren. Klimmen met de polsen op het stuur, vergeet het.
Ik mis bovenal de poëzie van de coureurstaal, zoals Knetemann bijvoorbeeld die gebruikte, vol humor.
De vele hoge beoordelingen naar mijn mening zijn gestoeld op wielerervaringen van de lezer zelf, reflectie van de liefhebber.½

Het boek is veel technischer dan ik had gedacht en verwacht. Het was ook veel te langdradig. Ikheb wel respect voor de schrijver dat hij e.e.a. zo grondig heeft bestudeerd en uitgezocht. Zijn conclusie, met name over de verhouding tussen Harris en Klebold is inderdaad verrassend in het licht van de gangbare opvattingen daarover. Dat maakte een heel klein beetje goed van het technische deel van het boek (2/3 deel). Een vraag die dit boek oproept: voor wie heeft Krabbé dit boek geschreven, behalve (kennelijk!) voor zichzelf??

Beetje bizar verhaal: jongeman loopt rond met moordplannen (hij is boos op z'n ex), koopt zelfs een pistool. Na een middag in het bos, ergens in het oosten van Nederland (om te oefenen), schiet hij impulsief een tiener dood, die in de bus een meisje nogal vernedert. Hij komt ermee weg, maar gaat toch naar Australië. Daar durft hij eigenlijk niet gelukkig te zijn met zijn nieuwe leven en vriendin, maar op een dag (o, wat een toeval!) komt hij het meisje tegen dat toen zo vernederd werd door die tiener. Ze bedankt hem. Daardoor kon hij weer verder met zijn leven.
Het boek leest lekker, kon het moeilijk wegleggen, en de gedachten van de 'moordenaar' zijn intrigerend, de ervaringen van het meisje nogal schokkend, maar wat Krabbé over de gedachten van de vader van het meisje schrijft, vond ik nogal saai en voorspelbaar.
Wat is nu de betekenis van de titel: In Sidney staat op een plein een straatartiest/standbeeld in de 'huid' van een ezel. De hoofdpersoon lijkt wel via zijn impulsieve donatie van 100 dollar aan de ezel, zijn 'zonde' af te kopen of zoiets. Het meisje geeft de ezel ook geld, hierdoor zijn de twee ook weer verbonden.

Boekenweekgeschenk 2009. Gekunsteld verhaal met platitudes over de liefde. Op z'n best enigszins leesbaar te noemen.½

Of dit het ultieme boek is? Erg veel citaat. Beetje koude grond psychologie. Tim Krabbé wekt de indruk niet goed te kunnen kiezen tussen 'het Lot' of toch uiteindelijk één schuldige. Dat zou dan Dylan Klebold moeten zijn.

Wél een page turner.½

Een minpunt is dat het tussenliggende deel, de dagboekfragmenten en de aanloop naar het drama, iets korter had gekund. Maar de geschiedenis op zich fascineert, en de invulling die Krabbé eraan geeft is verrassend en onthullend.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2012/03/tim-krabbe-wij-zijn-maar-wij-zijn-nie...

Spannend. levensecht en goed geschreven. Het best boek over wielrennen dat ik ken.½

Bijzonder mooi, condens geschreven verhaal. Zonder pretentie. Krabbé is ene onderschatte schrijver.½

Heerlijk boek, boeiend, meeslepend. Eenvoudig in bewoordingen en stijl (een beetje als het omslag), en tegelijkertijd diep ingrijpend voor wat betreft emoties en spanning. Dit boek had tien keer meer pagina's kunnen tellen, maar Tim Krabbe heeft zo geschreven (en geschrapt?) dat het boek gefileerd en gecomponeerd is tot de pure essentie van het verhaal.

Een dichter die bekend werd door een gedicht dat hij schreef in zijn jeugd, denkt terug aan het meisje dat de inspiratiebron was. Vlot geschreven, emoties zijn goed beschreven maar erg bespiegelendmaar en uiteindelijk gebeurt er weinig,

Het spannend verslag van een wielerkoers doorspekt met anekdotes, mijmeringen en legendes. Levendig beschreven door een liefhebber, en spannend bovendien. Werkelijk in 1 ruk uitgelezen. Klassieker in het sportgenre van eigen bodem.

Na dertig jaar wordt een tienerliefde opnieuw beleefd via een ongeplande ontmoeting in Austrialië, maar met kriminele randtekeningen.

Als ik me niet vergis heb ik bijna twintig jaar geleden voor het laatst een boek van Krabbé gelezen. Ik wist niet zo goed wat ik van dit boekje moest verwachten. Ik moet zeggen: ik heb er een fijne zondagavond mee doorgebracht.

Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog.

Ik las Het Gouden Ei alweer lang geleden, tijdens mijn middelbare schooltijd voor de literatuurlijst, maar na al die jaren staat het verhaal me nog haarscherp voor de geest. Of misschien kan ik beter zeggen het gevoel bij en na het lezen van het verhaal: een mengelmoes tussen beklemming en ongemak, maar ook nieuwsgierigheid naar wat kwam en naar wat komen gaat, en het willen begrijpen van andermans gedachtegang. Een schitterend boek, waarin twee verhaallijnen eerst in volgorde worden uitgewerkt, vervolgens bij elkaar komen om je aan het einde van deze vervlechting als door een moker geslagen achterlaten. Geweldig knap geschreven - in één ruk uitgelezen. Het kan niet anders...

Het rare is dat het boek lekker weg las, maar ik vond het erg onrealistisch en dramatisch. De meeste mensen gaan door waar deze twee mensen bij de pakken neer gingen zitten..
Ik verwachtte meer van het boek..