Lawrence G. McDonald

Wie maar een beetje op de hoogte is van de ontwikkelingen binnen de financiële wereld kent de naam ‘Lehman Brothers’ en wie iets meer weet weet, ziet de zwaar gelambriseerde gangen en kamers, en de aan de wanden verzameld kunstcollecties voor zich. Een investment bank die vele grote ondernemingen met financiële middelen in het zadel hielp en hield en die gedurende haar honderdachtenvijftig levensjaren een reputatie van degelijkheid hoog kon houden. Tot deze, in rangorde, vierde bank van de VS zich door een falend topmanagement liet meeslepen in de zucht naar méér.
In het boek staat de schrijver regelmatig stil bij het besluit van de regering Clinton ( dus niet Bush !!) om de z.g. Glass-Steagall Wet buiten werking te stellen. Deze wet -uitgevaardigd na de grote depressie van 1929- schreef voor dat banken met hun vermogen geen investmentactiviteiten mochten ondernemen; met andere woorden niet gokken met het geld van spaarders. Het buiten werking stellen van deze wet wordt alom gezien als één van de belangrijkste oorzaken van de huidige financiële crisis.

McDonald -één van de vele vice-presidents van Lehmann- beschrijft de gebeurtenissen, zeg maar, vanuit de dealingroom. De lezer wordt overspoeld met ‘caps’ en ‘floors’ en alle daarmee samenhangende financiële derivaten. Voor niet ingewijden zal de geschiedenis niet licht verteerbaar zijn, doch al lezend zal ook de leek wel gefascineerd kunnen raken door al het inzetbare instrumentarium. Wat dat betreft is het een goed boek: het volgt de handel en wandel van veel betrokkenen en levert zo een beeld op dat toch ook wel respect oproept voor de vindingrijkheid van deze experts; briljante rekenaars en hoog opgeleide bedrijfskundigen. Dat is de zonzijde; de schaduwen kennen we inmiddels allemaal. Hebzucht en een een niet te temperen ambitie om de grootste te zijn. En ook hier weer de intern alom aanwezige angst om te waarschuwen en de vrees om als spelbreker te worden gezien om vervolgens te worden weggehoond.
De top van de bank was niet in staat adequaat leiding te geven, verschanste zich ‘op de bovenste etage’ en was doof voor signalen.

Mensen die allergisch zijn voor financiële manipulatie vinden in dit boek veel bevestiging van hun (voor)oordeel, terwijl de meer ingewijden de erkenning kunnen vinden van het feit dat het niet de traders en financiële analisten zijn geweest die het faillissement van deze grote bank hebben veroorzaakt.

Per saldo een in- en in triest verslag bij een tragisch einde.… (meer)