William Napier (1) (1965–)

Verschillende pagina's lang had ik het niet door dat dit een jongerenroman was en kon het boek nog enkele kanten op. En zelfs toen ik het wel door had - zo'n bildungsroman die je hoogstens van het voorlaatste naar het laatste jaar van de middelbare school opstuwt - las ik eigenlijk best gretig verder. Tot het boek de mist in gaat en het hoofdpersonage, al bij al goed op weg om diepgang te krijgen, gewoon een 17-jarige wordt met vrienden en verlangens en ouders en een kruisboog en dat soort dingen.

De schrijver verliest bovendien de grip op zijn personages en/of maakt ze te doorzichtig. A denkt dit en doet dat. B denkt dit en doet dat. Iedere dimensie wordt uit het verhaal gezogen en wat overblijft is net zo min spannend als de dagdromen van een willekeurige doorgeschoten puistenkop, tenzij je natuurlijk zelf zo'n willekeurige doorgeschoten puistenkop bent uit een gebroken gezin met absoluut geen idee wat te doen met je leven terwijl je verliefd bent op de buurvrouw en elke dag konijnen neermaait met een kruisboog ... Ik stopte met lezen rond pagina 168.

Toegegeven, met die kruisboog kan het nog beide kanten op. Maar ook daar: of het ene, en dan wordt het boek pas echt slecht. Of het andere, en dan ligt dat zo wel wat in de lijn der verwachtingen. (Ik bladerde even: het is het andere. Time to move on, 'ey ...)

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/11/harvest.html… (meer)