Thomas PynchonBesprekingen

Kon me niet boeien

Door zijn compactheid is dit boekje van Pynchon uiteraard beter te verteren dan "V". Maar het lijdt aan dezelfde, bewuste, opeenstapeling van mysterieuze, absurde voorvallen en wendingen. De queeste is herkenbaar: Oedipa (belachelijke naam) moet de erfenis uitklaren van een oudgeliefde en stoot op een geheimzinnige tekens die wijzen in de richting van een alternatief postnetwerk voor het poststaatsbedrijf. Het geheel ademt erg goed de sfeer van Californië in de jaren zestig uit, inclusief psychedelica. Ik begrijp dat Pynchon heeft willen evoceren hoe we als mens verdrinken in een woud aan symbolen en er voortdurend conflicterende betekenissen aan geven, maar is dit al niet - met meer stijl - gedaan door de eind-19de-eeuwse symbolisten?½

Pynchon kan zeker een stukje schrijven, dat bewijst hij in de soms hilarische) fragmenten, zoals de beschrijving van een neus-operatie. Maar het boek is zo'n wirwar van bizarre verhalen, personages en veel rommelig gedoe in allerlei marginale milieus, dat je er niet wijs uitgeraakt. Wellicht is dat de bedoeling van Pynchon, namelijk een evocatie van de chaos en ondoorzichtigheid van het leven. De duidelijkste verhaallijn is die van de van de zoektocht van Herbert Stencil naar een vrouw (V) die in allerlei gedaanten en gedurende verschillende tijdsperiodes opduikt. Af en toe krijgt het boek Joyceaanse allures, maar voor mij gaat het toch de mist in.½

Psychedelisch is wel het minste wat je deze roman kan noemen. Privédetective Doc krijgt aan het begin van de jaren zeventig een viertal zaken te behandelen die allemaal rechtstreeks of onrechtstreeks te maken hebben met een gouden hoektand. Hij behandelt ze schijnbaar pro deo. Onderweg blijkt dat hij zijn inkomsten haalt uit valsmunterij, gokken en (gedwongen) drugdeals. Een vrolijke jongen dus die ook wel van een jointje houdt, maar hij bedoelt het allemaal goed. Tussendoor laat hij zich flink gebruiken en aan het einde van de rit is er niet veel opgelost. Of toch? De vermisten zijn teruggekeerd, de doden herrezen, de gezochten gevonden. Of dat allemaal de verdienste van doc is, valt zeer te betwijfelen. Weinig wit en zwart in dit boek, maar wel veel grijs. 'Inherent vice' dus.

Om alle grappen en verwijzingen te vatten, moet je lid zijn van de heemkundige kring van Los Angeles, een doctoraat hebben in de musicologie, specialiteit rockmuziek van de jaren zestig, westkust VS en wat kennis en liefst ook praktijkervaring met weed en andere drugs. Ik heb er dus niet veel van begrepen, maar wel van genoten. Toch miste het boek de spontaneïteit en gevatheid van Vineland.

Een aanrader voor doorbijters.½

Eigen gebrek is wel grappig, maar misschien heb je een joint nodig om er ten volle van te genieten.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2010/07/thomas-pynchon-eigen-gebrek.html½

Inherent Vice van Pynchon is als spanningsroman gewoon saai, overladen met clichés en het enige opmerkbare eraan is dat het een heuse tredmolen van personages is: 80 pagina's lang houdt Pynchon het vol om iedere 2 pagina's een personage te introduceren. Verderop in het bijna 400-pagina's dikke boek zal dat dan wel weer stokken, en komt alles wellicht mooi tezaam en wordt er misschien eens over iets anders dan drugs en corruptie geleuterd, en kan dat prototype van een privédetective het lijk van de verdwenen makelaar cocktails slurpend naast een zwembad aantreffen, of iets anders ... maar ach ... wat deert het ons ...

Pynchon schildert een 'panoramisch beeld' van de jaren '60, zeg je dan beleefd (omdat oppervlakkig en stereotiep meteen zo gemeen klinkt ...)

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2010/04/inherent-vice.html½