Fiona Staples

Woooooooooooooooooowieieieieieie.

Ik had nog altijd dit negende deel van deze zeer originele science fantasy graphic novel in de kast op mij staan te wachten. Een deel waar ik eigenlijk niet aan wilde beginnen omdat deel tien nog lang niet in zicht was omdat de makers een kleine drie jaar pauze hebben genomen. Gelukkig zijn ze in januari van dit jaar weer verder gegaan en als ik het goed begrepen heb, komen er hierna nog eens negen van deze tradepaperbacks. Dat wordt nog lang genieten.

Nu had ik dit jaar de Humble Bundle Leading Ladys gekocht en daar zaten ook de negen Saga-delen bij. De afgelopen weken heb ik de eerste acht delen dan ook eerst via mijn grote monitorscherm gelezen en ben daarna in mijn luie stoel geploft om van de papieren versie van deel negen te genieten. Was wel even wennen omdat het formaat opeens wat kleiner was dan hoe ik het digitaal had gelezen en de bladzijden geen licht gaven. Wel heel fijn om niet te hoeven scrollen en heel makkelijk te kunnen terugbladeren, iets dat digitaal altijd wat moeizaam gaat.

Het verhaal van het vluchtende gezin, hun handlangers en hun achtervolgers krijgt in dit negende deel wel een behoorlijk stevige wending omdat een aantal hoofdpersonen het einde niet halen. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ook behoorlijk dapper van de schrijver want hoe blijft het dan boeiend in de komende negen delen?

De tekeningen blijven ook in dit deel weer een genot om naar te kijken. De heldere kleuren, de fantasievolle wezens, het levensechte en toch ook magische dat er vanaf straalt, geen enkele bladzijde verveelt. Het enige jammere is dat ik nu steeds een tijd moet wachten op het volgende deel.… (meer)

Deze wonderbaarlijke graphic novel serie waarin ras, macht, oorlog, vooroordelen, seksualiteit, gender en geweld mij telkens weer opnieuw laten verwonderen over het brein van de makers van deze doorlopende iconische geschiedenis, heeft met dit deel nog steeds niets aan kracht ingeboet.

Ik heb me afgevraagd wat het nu precies is wat deze serie zo speciaal maakt. In de eerste plaats zijn het de heldere kleuren die steeds weer opvallen en het zijn heel eigen sfeer geeft.
Daarnaast is er het epische van vele werelden die betrokken worden bij de geschiedenis van het verboden liefdespaar. Maar dat is wel vaker vertoond. Het zijn wat mij betreft de briljante fantasiewezens die het geloofwaardig maken.
Misschien zijn het iets te veel menselijke motieven die in de beweegredenen van alle figuren te vinden zijn en wat weinig buitenaards. Toch is het verhaal zo sterk dat ik me daar niet eens aan kan storen.

Ik kijk alweer uit naar het negende deel.… (meer)

Dit deel speelt zich bijna in zijn geheel af op de komeet Phang waar de vluchtende familie wacht tot hun ruimteschip in de vorm van een boom weer genoeg heeft getankt om verder te kunnen. Een nieuwe leefomgeving betekent weer nieuwe wezens en nieuwe personages. Terwijl het verhaal over een familie die voor alle twee hun rassen vluchten omdat die twee rassen in oorlog zijn, niet bijster origineel is, blijkt de fantasie van de makers duidelijk nog lang niet opgedroogd te zijn waardoor ze de lezers telkens opnieuw weten te verrassen in de beelden die we voorgeschoteld krijgen en de nieuwe levensvormen met hun typisch eigen manier van zijn.

Zoals alle voorgaande delen worden de gebeurtenissen verteld door Hazel, het kind van het gemengde huwelijk. Omdat zij op de eerste bladzijden suggereert dat wat er op deze komeet is voorgevallen, het ergste is wat hun als familie is overkomen, stond ik de hele tijd schrap om het ergste te verwachten zoals bijvoorbeeld het sterven van een van de ouders. Dit gebeurde echter niet en dan ben ik toch wat teleurgesteld. Ik weet dat Amerikanen vaak in superlatieven spreken en dat ik geneigd ben letterlijk te nemen wat mensen zeggen waardoor er aan mijn kant de verwachtingen nogal eens niet kloppen. Zo vaak als ik dat nu heb meegemaakt, vrees ik dat ik dit niet meer af ga leren.

Een van de opmerkelijkste tekeningen vond ik die van Mr. Robot die aan het masturberen is en op zijn televisieschermhoofd te zien is waar hij aan denkt. Ook wanneer hij ligt te slapen worden door middel van dit scherm zijn dromen weergegeven en daarmee zijn aantrekkingskracht tot de moeder van Hazel bekend gemaakt. Het opmerkelijke hieraan vond ik dat het niet aangezet erotisch is maar het juist heel natuurlijk overkomt. Ik vind het wel prettig wanneer seks als gewoon wordt gebracht.

Op naar deel 8.… (meer)

Bij langere series, of het nu strips, televisieseries of boekenreeksen zijn, is het altijd de vraag of de kwaliteit waarmee het begonnen is wel kan handhaven en of het nog wel lang genoeg blijft interesseren. Vaak genoeg heb ik ervaren hoe iets werd uitgesmeerd om het nog meer te kunnen rekken, als lezer en kijker enorm frustrerend want je wil naar het punt waar het allemaal om gaat en niet door flauwe zijwegen worden afgeleid. Een andere valkuil is het in herhaling vallen, iets waar vooral succesvolle televisieseries last van hebben.

Het mooie van Saga is dat het de hoofdpersonages waar het allemaal mee begonnen is, en dat is best een rijke schare aan verschillende wezens, ook in dit zesde deel prima in beeld heeft zonder flauw te worden of er onzinnige gebeurtenissen bij te halen. Het is juist zo boeiend omdat wanneer ik iets niets kan plaatsen, later weer opduikt en dan op zijn plaatsvalt.
De tekenstijl van Fiona Staples blijft ook buitengewoon sterk met haar bijzondere kleurenkeuzes en de wonderlijke wezens die ze tevoorschijn tovert.

Als ik het goed begrepen heb, komt in september Volume Nine uit en dat ze daarmee op de helft van het verhaal zijn. Ik ben heel erg benieuwd waar het nog allemaal heengaat. En hoeveel van Hazel, die het hele verhaal vertelt, haar leven gaan zien.… (meer)