Guillaume Van der Stighelen

Het siert Vanderstichelen dat hij een poging waagt om te zeggen waar het op staat, in dit bijzonder traumatisch jaar voor ons land. Ik deel ten volle zijn pleidooi voor meer duidelijkheid over wat het unieke is in onze samenleving, en dat dit gerespecteerd moet worden door iedereen: “er is iets dat we goed doen hier, zo goed dat we vergeten waar we vandaan komen en hoe snel we daar terug staan. We hebben zo lang onze samenleving en haar regels vanzelfsprekend gevonden dat we het nagelaten hebben die regels in het hoofd te hameren van het nageslacht en van al wie nieuw aankomt.” Vanderstichelen illustreert dat meteen door de regels op te sommen die in de Nieuwkomersverklaring staan, de verklaring die voortaan alle mensen die zich in Vlaanderen komen vestigen, moeten ondertekenen. Ik weet niet of dat een echt gelukkige keuze is (alleen al om het stroeve taalgebruik van die verklaring), maar goed, voorlopig bestaat er niks beters. Dus akkoord: verdraagzaamheid, anderen in hun waarde laten, niemand absolute macht geven, enzovoort, allemaal noodzakelijke sleutels voor een beter samen-leven, en respect daarvoor is het minste dat we van elke burger mogen verwachten.
Waar ik me absoluut wel aan stoorde in dit snelschrift, is de idolatrie voor de Verlichting. Uiteraard hebben de denkers van die periode baanbrekend werk geleverd en het pad getoond naar een meer humane samenleving. Maar waar Vanderstichelen absoluut blind voor blijft is dat geregeld die Verlichting ook doorgeslagen is en ons ook het Jacobijnse fanatisme van de Franse Revolutie en het totalitarisme van de leninistisch-stalinistische Sovjet-Unie heeft opgeleverd, om er maar 2 te noemen.
En nog iets dat me stoorde: Vanderstichelen negeert het kernprobleem dat we in onze Westerse samenleving eigenlijk niet meer weten waar we voor staan, en in feite geen uitgewerkte, eigen mening of visie hebben (geen echte levensbeschouwing), vervallen zijn in een onvruchtbaar agnosticisme (ik bedoel dat in de brede zin van het woord) en een compleet cultuurrelativisme, in de hand gewerkt door de postmodernistische deconstructie (in zekere zin ook een loot van de rijke Verlichtings-boom). Integendeel, de hoofdstroming in onze bange, blanke samenleving is er eerder een van wantrouwen ten aanzien van levensbeschouwingen en hardnekkige pogingen om die in een hoekje te zetten, verdacht te maken en als het even kan van het bord te vegen. Als je dit goed doordenkt, dan is wat overblijft puur hedonistisch materialisme en voor het overige een zuiver instrumentele visie op samenleven (zoals Vanderstichelen die ook brengt). Het is heel goed de dialoog aan te gaan met de andersdenkende en die tot rede brengen, maar het zou helpen als we zelf ook iets te vertellen hebben over het wezen van de dingen. Ik weet het, dat ligt niet voor de hand, maar het stoort me dat dit in dit boekje volledig buiten beeld blijft.… (meer)

In de vroege ochtend van een dag in maart 2011 verneemt het gezin Van der Stighelen dat zoon Mattias, door een stom ongeluk op een studentenfuif, in een keldergat was gevallen. De jongen overleefde deze klap niet. Tijdens de weken volgend op dit ongeval schrijft vader Guillaume, bekend reclamemaker, gedichten. Dit cd-boek bundelt de registraties die de vader niet meer loslieten sinds die fatale dag. Speciaal voor dit boek zette muzikant Jean Bosco Safari, samen met Guillaume, twaalf van deze gedichten op muziek.… (meer)