Geweldig boek! meisje van 12 wil graag bijzonder zijn, denkt dat ze een duif is die kan vliegen en mensen redden. Ik werd meegesleept door het fantasie-verhaal, maar aan het eind blijkt dat het toch een psychose was. Beetje ontnuchterend, het leven is geen sprookje. Vriendschap is 2e thema. ( )

Een zeer efficiënt geschreven boek, dat door de vlotte opzet en lucide taal van de hoofdpersoon niet wegzakt in zijn naargeestige onderwerp. We kijken mee over de schouder van de hoofdpersoon, een elfjarig meisje, dat zo nu en dan in een duif verandert en dan mensen of dieren redt. Deze superhelden-status krijgt nare compulsieve trekjes, omdat Bonnie op tijd uit school thuis moet zijn om in een duif te kunnen veranderen. En is het wel echt zo, dat ze in een duif verandert? De uitermate zuinige en enigszins afstandelijke ouders en het zich opdringende schoolvriendinnetje, geven het boek een surrealistisch en onheilspellende lading. Ook het lucide en net te volwassen taalgebruik van de hoofdpersoon maakt al snel duidelijk dat er iets niet in de haak is. Is de Superduif zowel de oplossing als de verklaring voor het buitenbeentje-schap van Bonnie of is het de culminatie van een groter probleem? ( )

De hoofdpersoon van Superduif is een vreemd meisje, maar haar vreemdheid is subtiel: de dingen die ze ervaart en denkt liggen in het verlengde van wat nog net normaal is. Ik zou niet doen wat zij doet, maar haar gedrag is een hyperbool voor sommige van mijn gevoelens. De stijl is naturel en nonchalant, wat het vreemde extra normaal maakt. Zo nu en dan wordt die stijl opeens uit zijn gewone, luchtige toontje opgetild, als Bonnie woorden gebruikt die wat complexer zijn dan je van een elfjarige zou verwachten. Dat ze dat doet past bij haar achtergrond: dochter van succesvolle vertalers. Maar het geeft ook een extra dimensie aan de sfeer van vreemdheid.

Zoals Bonnie niet 100 % vreemd is, zo is haar omgeving niet 100 % normaal. Haar ouders zijn bijvoorbeeld extreem zuinig. Als Bonnies vreemdheid dreigt te escaleren, kantelt de situatie soms opeens: de ouders laten zich van zo’n idioot zuinige kant zien dat zij opeens de gekte vertegenwoordigen (voorbeeld: de tube tandpasta). Iets vergelijkbaars gebeurt met Bonnies mooie, populaire vriendinnetje Ine. Als er iets ergs gebeurt in haar familie, doet Ine op een schrille manier alsof er niets aan de hand is. Net als Bonnies ouders blijft Ine ver verwijderd van medicalisering en institutionalisering, maar soms valt ze toch bijna van het randje van de normaalheid af. Kortom, misschien is Superduif een verkenning van de vreemdheid in ons allemaal.

Alleen het einde overtuigde me niet, misschien was het een te heftige gebeurtenis (het schoolfeest), misschien werd hij er in te weinig woorden doorheen gejaagd. De laatste zin charmeerde me ook niet, hij klonk voor mij alsof hij bedoeld is als een goed einde: Bonnie neemt eindelijk haar ouders in vertrouwen. Dat vond ik niet passen bij dit tragische verhaal. ( )

Bonny meisje van elf denkt dat ze een superman is die mensen moet redden en verandert daarvoor in een duif. Vertelt vanuit het perspectief van het meisje, heel overtuigend prachtig geschreven ( )

boek komt niet op gang ( )