Een gescheiden stel kijkt tijdens een etentje terug op hun problematische huwelijk ( )

"Het is een vergissing om op je gevoel te spelen. Het brengt je tot een bepaald punt en dan laat het je in de steek. Wanneer je begint te verharden heb je niets meer; het gevoel sterft jong en verandert in argwaan. En jij blijft een simpele onbenul in de macht van je eigen gebreken." (p. 17-18) Ziehier in een notedop het drama van Gaetano en Delia die hun scheiding definitief lijken te bezegelen tijdens een gezamenlijk etentje. Mazzantini laat hun beider gedachten en herinneringen in flarden naar voor komen. Maar het relaas van hoe fijne momenten samen stilaan zijn verworden tot verbittering en weinig verholen haat, weet mij hier toch niet echt te overtuigen. Daarvoor blijven beide personnages wat te weinig uitgediept. ( )

De herinneringen aan hoe het verkeerd is gelopen zijn te sterk: een mengeling van grote en kleine onhebbelijkheden, de groeiende irritatie over het gedrag, en uiteindelijk zelfs de aanwezigheid van de andere. Het zijn de klassieke hindernissen in het huwelijk - misschien zelfs iets te clichématig gebracht. Margaret Mazzantini scoorde al successen met Ga niet weg en Ter wereld gekomen. Benieuwd of Niemand overleeft alleen even succesvol wordt.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2012/10/margaret-mazzantini-niemand-overleeft.... ( )