Dit boek is het eerste dat ik lees van de Booker Longlist 2011. Na het geweld van Winterson (Why be happy when you can be normal) is dit een rustig vertellend boek. Die rust is echter schijn. De gebeurtenissen die gaandeweg aan het licht komen zijn niet minder schokkend.

De taal in het boek is eenvoudig, maar de emoties die aan bod komen zijn dat niet. De hoofdpersoon is er van overtuigd dat ze haar moeder vermoord heeft. De man die voor dit misdrijf veroordeeld is, is net vrijgelaten. Familievriend Lemon brengt het nieuws en blijft meteen overnachten. Jinx woont nog steeds in het huis van haar moeder. Ze is gescheiden en haar zoon komt soms op bezoek. Lemon en Jinx vertellen elkaar verhalen uit het verleden, langzaam opbouwend naar de climax, de dood van Mavis Jinx's moeder, waarover beiden zich schuldig voelen. De dader, de tweede man van Mavis, was een bruut die zijn vrouw regelmatig sloeg. Lemon speelde een kwalijke rol als bemiddelaar en was bovendien jaloers. Jinx wilde van haar stiefvader af en was boos op haar moeder. Eerst omdat ze haar aandacht moest delen met een vreemde man, daarna omdat ze toestond dat hij haar sloeg. Lemon en Jinx hebben allebei een aandeel aan de laatste fatale ruzie.

Hoewel het plot spannend is, is dit niet het belangrijkste aspect van het boek. De taal is eenvoudig maar prachtig. Door de manier waarop vertelt wordt, zit je de personage dicht op de huid. De structuur waarin Jinx en Lemon elkaar telkens een deel van het verhaal vertellen en we vervolgens in hun herinneringen meekijken is briljant. De schijnbare eenvoud van het verhaal, houdt het licht, ondanks het zware thema. Een heel knap boek! ( )