Mortier wordt er soms van beschuldigd zich te buiten te gaan aan mooischrijverij. Dit boekje bewijst dat dit een compleet onterecht verwijt is, alleen al om de kiesheid van het onderwerp dat hij behandelt. "Gestameld liedboek" is een niet-aflatende poging om te vatten wat met zijn dementerende moeder aan de hand is, haar aftakeling te beschrijven, en zijn eigen ambigue gevoelens over het loslaten te verwoorden. Mortier haalt daarvoor alles uit de kast, in de eerste plaats literair en taalkundig, net als Tom Lanoye dat deed in ‘Sprakeloos’. Voor allebei is wat er met hun moeder gebeurt aanleiding om in, door en over taal te schrijven, en er ook in weg te vluchten. Maar ze doen het elk op hun eigen manier: Lanoye in bombastisch en extatisch proza, Mortier in een erg sensitieve en poëtische stijl. In beide boeken staat dus de taal centraal: de wegvallende, leeglopende taal van de dementerende moeders, de machteloze-wanhopige taal van de toekijkende zonen. Bij Mortier verschuift het accent geleidelijk aan iets meer naar het eigen verwerkingsproces, en de gevoelens van ontreddering, gelatenheid, opstandigheid, teleurstelling en vertwijfeling. In dat opzicht is de titel van dit werk zo goed gekozen: het is een stamelend werk, met over elkaar buitelende waarnemingen en mijmeringen, noodzakelijk onvolkomen en ontredderd zoals het leven zelf; het leven van Mortier zelf, en dat van zijn moeder. Prachtig, ontroerend. ( )

"Gestameld liedboek" is het aangrijpende verslag van de steeds voortgaande dementie als gevolg van Alzheimer van de moeder van Erwin Mortier zoals gezien door haar zoon. Zij is 64, zoon Erwin is 42 jaar oud. Het boek is opgeschreven in tal van korte stukjes tekst, steeds van elkaar gescheiden door een witregel. Een aantal fragmenten:

- Het begint - maar wanneer begint zoiets, welke tekenen zijn de eerste? Het begint met het woord "boek", het woord dat haar maar niet te binnen wil schieten wanneer ze op een middag voor mijn bibliotheek staat en vraagt wanneer ik nog 's, je weet wel, zo'n ding, of ik binnenkort weer's - en ze brengt haar handen met de vingers gestrekt naast elkaar en klapt ze open en dicht. Of ik dat nog's ging doen, dat schrijven, hoe heet dat, zo'n ding. Ze geeft mijn vader een por met de elleboog: Zeg jij het, jij weet het.

- Hij bakt roerei voor haar, met een groot hart zet hij de pan op tafel. Misnoegd blikt ze hem aan en schudt sakkerend het hoofd.

Je weet toch dat ik geen roerei blief, zegt ze. Ik eet alleen spiegelei.

Spiegeleieren deden haar kokhalzen vroeger. Ze lustte alleen omelet.

Hij zet de pan opzij, bakt twee spiegeleieren en eet zelf de omelet op.

Ze verandert, zegt hij.

- Is die verstrooidheid van haar altijd een voorteken geweest? Hoeveel keren heeft ze niet suiker op de biefstuk gestrooid in plaats van zout en begreep ze niet waarom de jus karamel werd? Middagen dat de geur van aangebrande aardappelen ons al bij het tuinhek tegemoet woei: niet te tellen. Voor kamerplanten was het huis een beproeving: zieltogend gebladerte boven uitgedroogde klompen potgrond - terwijl de cactus verzoop. In haar handen werd de was een bureaucratie. Hemden, wekenlang vermist, doken ineens weer op - of verdwenen spoorloos.

- Weer samen voor het raam, wij beiden. Hij is even naar de bakker, de post, de apotheek.

Waar is hij, waar is hij nu, je weet wel, hij, die, die...

Pa.

Ja, pa.

Waar is hij, is hij weg, waar blijft hij?

Ze huilt.

- Ze zouden op visite gaan. Verbouwereerd staat ze in de badkamer voor de spiegel: een wit masker staart haar met haar eigen verschrikte ogen aan. Ze wil het van zich afwrijven maar wrijft het wit alleen maar verder open, op haar wangen, haar voorhoofd, haar neus. Ze kijkt naar haar vingers, naar de tube, weer naar haar vingers. Zo komt ze de keuken in.

Dat is rare gezichtscrème, zegt ze, die ik gekocht heb.

Ma, zegt een van mijn zussen, dat is tandpasta.

Het boek is in een mooie taal geschreven en geeft een onthutsend verslag van hoe het is om met een dementerende moeder te maken te hebben. Warm aanbevolen voor iedereen die enig inzicht wil in het proces van voortschrijdende dementie! ( )

Wat een liefdevolle gedachten en observaties, wat een prachtige taal. Hoe mooi glijdt zij weg op de laatste bladzijde. Het is goed zo ... ( )

Ontroerend mooi. ( )

Prachtig, integer en poëtisch beschreven dementeringsproces van zijn moeder. Een aanrader voor alle mensen die zorgen voor dementerende ouderen, maar vooral ook voor partners en kinderen. Juweeltjes van zinnen tref je hierin aan, niet alleen mooi om te lezen, maar ook beeldend en betrokken. ( )