Kate Parker is een weduwe die met haar zoontje Jack in Oxford woont. Zij heeft op de dag van haar huwelijk haar beide ouders door een eigenaardig auto-ongeluk verloren en enige tijd later werd haar echtgenoot Hugo door autodieven vermoord. Zij heeft een allesoverheersende missie in haar leven en dat is zichzelf en haar zoontje te beschermen tegen elk denkbaar onheil dat op hun weg kan komen. Voor alle activiteiten die door haar of Jack worden ondernomen heeft zij kansberekeningen voor mogelijke ongelukken gemaakt en haar huis is, na een aantal inbraken, veranderd in een onneembaar fort. Niet iedereen in haar omgeving en zeker niet haar schoonfamilie, heeft enig begrip voor het bijna obsessieve gedrag van Kate.

Dan ontmoet zij op een dag Jago Martin. Hij is professor aan de universiteit van Oxford en heeft een boek over statistieken en ongelukken geschreven. Kate voelt zich tot hem aangetrokken en als zij hem vertelt over de paranoïde manier waarop zij leeft, ziet hij mogelijkheden haar te genezen en weer een normaal leven te laten leiden. Kate accepteert zijn aanbod en langzaam maar zeker lijkt het erop dat de oude Kate weer terugkomt. Maar klopt het allemaal wel en wie is die enge buurman die plotseling onaangekondigd bij haar op de stoep staat?

Een goede moeder is na Kom je buiten spelen de tweede misdaadroman van de Schotse schrijfster Louise Millar. Het boek verscheen in Groot Brittannië onder de titel Accidents happen. Beide titels dekken de lading. Louise Millar heeft een plezierige en vloeiende schrijfstijl die het lezen van het boek aangenaam maakt. De personages zijn goed uitgewerkt. Kate, Jack en de kwaadaardige schoonmoeder Helen komen goed uit de verf. Oxford wordt op een dusdanige manier beschreven dat je bijna de neiging krijgt er een weekendje heen te gaan. Het komt wat traag op gang maar als je er eenmaal in zit ontwikkelt zich een boeiend verhaal waarin beetje bij beetje ontrafeld wordt wat er werkelijk aan de hand is en naarmate dit proces vordert neemt de spanning evenredig toe. Aanvankelijk heb je de indruk dat je een goed geschreven roman aan het lezen bent met alle ingrediënten voor een gelukkige afloop en die komt er ook maar op een geheel andere manier dan je verwacht. Langzaam maar zeker wordt de toon in het verhaal wat duisterder en de atmosfeer dreigender. Je voelt aankomen dat het plot een andere kant uit zal gaan dan je verwacht maar je hebt geen enkel idee welke. De ontknoping van het verhaal is verrassend en letterlijk en figuurlijk voorzien van een wervelende spanning. Kate zonder het houvast van de kansberekeningen die haar leven bepalen zorgt daar wel voor.

Een goede moeder is een uitstekende misdaadroman met een origineel gegeven, een goed uitgewerkt plot, levensechte personages en een spannende en overtuigende ontknoping. Alles aan dit boek klopt en dat maakt het een fantastische leeservaring. ( )

In het park van een herstellingsoord voor politiefunctionarissen wordt het lichaam gevonden van inspecteur Bill Quinn. Hij is om het leven gebracht door de pijl van een kruisboog, die hem midden in het hart trof. Veel heeft DCI Alan Banks niet om op af te gaan of het moeten drie foto's zijn waarop inspecteur Quinn met een fraaie jonge dame in een nogal compromitterende houding staat afgebeeld. Quinn heeft zich zes jaar geleden beziggehouden met de verdwijning van Rachel Hewitt, een zaak die nooit werd opgelost omdat Rachel levend noch dood werd gevonden. Quinn beschouwde dat als een persoonlijk falen.

Als korte tijd later op een afgelegen boerderij het stoffelijk overschot wordt gevonden van Mihkel Lepikson en Banks een verband vindt tussen deze Estse journalist en inspecteur Bill Quinn ontstaat een beeld van een misdaad die raakvlakken heeft met gebeurtenissen in Estland. Alan Banks moet noodgedwongen samenwerken met Joanna Passero, een politiefunctionaris van de afdeling Interne Zaken door Banks aangeduid als het rattennest. Een samenwerking die aanvankelijk stroef verloopt. Annie Cabbot, Banks' rechterhand is hersteld van schotwonden die zij in een vorige zaak had opgelopen en zij voegt zich bij Banks om aan het onderzoek in de Quinn zaak deel te nemen.

Dwaalspoor (Watching the dark) is alweer de twintigste misdaadroman van de Engelse misdaadauteur Peter Robinson met inspecteur Alan Banks als protagonist. Robinson heeft een gedegen schrijfstijl met veel dialogen waarin Banks' deskundigheid in ruime mate worden geëtaleerd. Banks is daarentegen ook behept met korzelige en norse trekjes maar toch behandelt hij iedereen in zijn omgeving met respect. Daarin toont hij zich een door en door Britse politieman. Zijn soms wat onbehouwen omgang en te directe benadering van vrouwen speelt in ieder verhaal een rol en in dit verhaal met Joanna Passero van Interne Zaken, krijgt dat een extra dimensie. Het verhaal dat zorgvuldig is opgebouwd, ontwikkelt zich traag maar blijft wel boeien. De ontwikkelingen in het Estse Tallinn en het Engelse Eastvale sluiten mooi op elkaar aan. De beschrijving van de personages en het decor waarin het verhaal zich afspeelt zijn overtuigend. Er is aandacht voor de werkwijze van de politie, die haar werkzaamheden moet zien uit te voeren in een tijd waarin steeds minder budgetten beschikbaar zijn voor mens en middelen. Daarnaast is er aandacht voor de onderwereld die steeds nieuwe wegen probeert te bewandelen om zichzelf nietsontziend te verrijken en steeds bezig is zwakheden bij politiefunctionarissen te ontdekken en deze door middel van chantage te gebruiken. Het is ook de wereld waarin figuren rondlopen die je liever niet in het donker tegen wilt komen. De ontknoping van het verhaal is bevredigend maar ook redelijk voorspelbaar en mist spanning.

Dwaalspoor is een misdaadroman met een probleem. Op zich is het een goed doortimmerd verhaal maar door het gebrek aan spanning kabbelt het nogal gezapig naar het einde toe en dat is niet wat de lezer van een misdaadroman wil. Spanning is essentieel voor het genre. Daarom is Dwaalspoor zeker niet het beste Banks verhaal maar het blijft al met al toch wel de moeite van het lezen waard. ( )