Dit is duidelijk een serie waarbij de verschillende delen alleen maar uit zes comics bestaan omdat dit in TPB-formaat handig uitgeven is. Het verhaal zelf gaat door alsof er geen aparte delen zijn. Ergens vind ik dat wel jammer. Het voelt alsof er nooit iets afgerond kan worden of dat ik als lezer even op adem kan komen om achterom te kijken.

Het gemengde gezin houdt zich nog steeds verborgen op een weinig bekende planeet. Het zich in deze maatschappij anders voordoen dan ze zijn, valt hen zwaar en zo raakt de ene aan de drugs en heeft de ander een spannende verhouding met een dansjuf. Genoeg materiaal om deze relatie op knappen te zetten.

Zoals in vorige delen wordt dit alles wederom verteld vanuit het gezichtspunt van het kind, Hazel. Het viel me nu pas op dat als zij vertelt dit met een grof handschrift wordt aangegeven. Nadat ik daar langer naar keek, voelde ik hoe gepast dit is en enorm bijdraagt aan hoe wat er gezegd wordt, aanvoelt. Ik heb ooit een tijdje Todd Klein gevolgd, een beroemde letterer en daarvan geleerd hoe veel je met de manier van letters weergeven kunt doen. Het lijkt in Nederlandse strips niet zoveel aandacht te krijgen, er is niet eens een Nederlands woord voor letterer.

In Saga komen ook wezens voor die een menselijk lijf hebben en een beeldbuis als hoofd. Op het scherm is soms een plaatje van een landschap of een monster of iets abstracts te zien. Of er is helemaal geen beeld. Alles afhankelijk wat er in de robot omgaat. Telkens weer ben ik geïntrigeerd door het uiterlijk van deze wezens. Aan de ene kant ziet het er heel natuurlijk uit en aan de andere kant is het juist iets dat onmogelijk is. Want het scherm is iets waar wij naar kijken en niet mee kijken.
De klapper dit keer was dan ook om de grote heerser van deze wezens te zien, een behoorlijk dikke man met een plat breedbeeldscherm! Hahahaha, ik wist niet wat ik zag.

Op naar het volgende deel om mij te laten verrassen met wat ze visueel nu weer bedacht hebben. ( )