Met de klimaattop van Parijs in het vooruitzicht leek het me interessant om dit kerkelijk document door te nemen. Franciscus heeft zich duidelijk goed laten omringen; hij schetst de laatste, wetenschappelijk getoetste stand van zaken rond de klimaatopwarming en koppelt daaraan een hele reeks waarschuwingen en richtlijnen: de mens moet de aarde zien als een tuin die hem geschonken is, en waarvoor hij zorg moet dragen, in respect voor de natuur , de andere schepselen en de volgende generaties. Uit de vele citaten die hij aanhaalt van zijn voorgangers, valt op te maken dat de katholieke kerk al een tijdje een bocht genomen heeft, weg van de vroeger overheersende visie van de mens die aangesteld was tot heerser over de natuur.
Franciscus voegt daar een heel eigen accent aan toe: hij bedt die ecologische ommezwaai in een veel breder kader in. Het respect voor de schepping is volgens hem in de eerste plaats een sociale opdracht; voortdurend beklemtoont hij dat het onrecht dat de natuur wordt aangedaan even erg is als het sociale onrecht, en dat beiden ook met elkaar verbonden en vervlochten zijn. De Argentijnse paus gaat daar – voor een kerkleider – wel heel ver in: hij citeert tal van standpunten van lokale kerkgroepen (vooral Latijns-Amerikaanse) en haalt elementen aan, zoals de strijd van kleine boeren tegen multinationals, die door vorige pausen werden weggezet als vermaledijde bevrijdingstheologie. Het is natuurlijk verdienstelijk om die band tussen het sociale en het ecologische te beklemtonen, maar naar mijn aanvoelen vervalt Franciscus af en toe in een te drammerig betoog, waardoor je eerder de indruk krijgt dat het ecologische toch geen volwaardige dimensie is van het menselijk bestaan. ( )