Een debuut. En zelf uitgegeven, via Bravenewbooks. Begrijpelijk.

Laat me positief beginnen: het verhaal lijkt in het begin nergens naar toe te gaan maar komt gaandeweg toch op een te volgen, weliswaar voorspelbaar, pad. In een fictieve stad Hebron in de USA (compleet met rivier Jadoran, heb je hem?) krijgt de protagonist, een professor, een leerstoel aan een interreligieus instituut. En hij krijgt een bijkomende opdracht: de religieuze gemeenschappen dichter bij elkaar brengen. Dat zal hij doen. Na het ondergaan van enkele vrij dramatische belevenissen pleegt hij op het einde een ogenschijnlijk onverklaarbare gruweldaad die inderdaad iedereen bijeenbrengt. Een sleutelelement in het verhaal krijgt geen duidelijke verklaring, waarschijnlijk om de lezer te testen. Of omdat de auteur geen sluitende verklaring meer kon bedenken?
Tussentijdse conclusie: het verhaal is redelijk, ook inzake de religieuze thematiek zitten er een paar mooie redeneringen in, vandaar de 2 sterren. Alhoewel ik lang getwijfeld heb want inhoudelijk rammelt het toch hier en daar. Een verrijzenis? Of een visioen? Verdwijningen? Of terug een visioen? Zit de verklaring dan niet op het einde? Neen, als je alles op een rijtje zet, niet helemaal. Maar bon, de auteur wou duidelijk een boodschap kwijt rond religies én hun hedendaagse verklaring van bestaansrecht en dat zijn ook de sterkste passages in het boek. Zoals de dialoog tussen de protagonist en zijn beste vriend. De rest van het verhaal lijkt er soms enkel te zijn om die boodschap leuk en spannend te verpakken. Maar het is voorspelbaar, weg spanning.

Helaas kan ik niet over alles positief zijn.
De auteur heeft zich om één of andere onbekende reden (om op de actualiteit mee te surfen?) duidelijk opgejaagd: versie niet herlezen, typefouten, duidelijk zinnen herschreven maar dan niet alle woorden uit vorige versies geschrapt (vb: 4 x "tot" in één zin, of "hij bleef hij maar schieten"). Het zorgt voor een indruk van kladwerk.

Daarnaast moet de lezer gewaarschuwd worden voor het nooit eerder geziene, overdreven megalomane, gebruik van adjectieven in de meest bizarre combinaties. (spot the irony)
Er is nooit eens gewoon een "hoge druk", neen het is een "immense, bulkende druk" die zelfs "als een gitzwarte kanker leek aan te zwellen" en die zich "opbouwde in Simons borstkas". Jawel, u leest het goed, allemaal in één zin. En helaas, dit is geen uitzondering, dit is de regel. Een bloedopstoot "geisert" naar boven, of "rode bloedprotuberansen kwamen uit weke lichamen opgespoten".

Laat me terug positief blijven en stellen dat dit een pose is van de auteur, in de stijl van de religies die het onderwerp uitmaken van zijn boek. Of is het toch een "kijk eens wat ik allemaal kan" attitude? Neen, ik had gesteld positief te blijven dus het zijn de religies die de auteur inspireren tot dit gezwollen taalgebruik. Maar laat het dan alstublieft ook nog wat juist zijn. Kan een druk "bulken"? Kan een waas "ingeslagen" zijn tussen jou en je omgeving? Kan je uit een implosieve gemoedsgesteldheid onttrokken worden?

Nog een mooie om het af te leren: "Hij voelde zich ontvlammen - vulkanischerwijze bulkend onder de gloeiend druk van een aanzwellend gramschap." Seriously. Het lijkt een religie op zich. Die van het "Almachtige Superlatief".
Het vertraagt het lezen enorm, omdat je telkens denkt: oeps, dit heb ik niet goed gelezen.

De auteur mag dan een debutant zijn, niets belet een debutant langer na te denken. Want er zit wel degelijk iets in, het verhaal had beter uitgewerkt kunnen zijn, de beschrijvingen bondiger, de adjectieven minder en realistischer. Ook een debutant kan een vriend aanspreken om de tekst na te lezen op typefouten, taalfouten en overgebleven woorden na herschrijvingen.
En wat dan? Dan had dat langer nadenken en dat herlezen deze auteur misschien wel een uitgever opgeleverd. Dit boek verdiende misschien beter. Wie weet.
Try again. ( )