Het begin van dit boek roept wat de sfeer op van boeken zoals die van Paolo Cognetti of Mauro Corona: een man die koos voor een leven alleen in de natuur en de bergen, ver van de maatschappij. Maar al vlug krijgt dit boek een lichtjes bevreemdende draai. Uit andere besprekingen zal wel duidelijk zijn dat de oude man dementerend is. Niet enkel de afstand tot de maatschappij maar ook ten opzichte van zichzelf wordt steeds groter. Uiterlijke en innerlijke realiteit verbrokkelen gestaag totdat het onderscheid er bijna niet meer is. Morandini heeft er een wat tragikomisch verhaal van gemaakt dat naar mijn idee respectvol blijft en het tragische steeds de bovenhand laat houden over het komische. Een roman schrijven over dementie is niet eenvoudig maar Morandini is daar goed in geslaagd. ( )