Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
"A house in the center of Bangkok becomes the point of confluence where lives are shaped by upheaval, memory, and the lure of home. Witness to two centuries' flux in one of the world's most restless cities, a house plays host to longings and losses past, present, and future. A nineteenth-century missionary doctor pines for the comforts of New England even as he finds the vibrant foreign chaos of Siam increasingly difficult to resist. A post-war society woman marries, mothers, and holds court, little suspecting the course of her future. A jazz pianist is summoned in the 1970s to conjure music that will pacify resident spirits, even as he's haunted by ghosts of his former life. Not long after, a young woman gives swimming lessons in the luxury condos that have eclipsed the old house, trying to outpace the long shadow of her political past. And in the post-submergence Bangkok of the future, a band of savvy teenagers guides tourists and former residents past waterlogged, ruined landmarks, selling them tissues to wipe their tears for places they themselves do not remember. Time collapses as these stories collide and converge, linked by blood, memory, yearning, chance, and the forces voraciously making and remaking the amphibian, ever-morphing city itself. Bangkok Wakes to Rain is a wildly imaginative, mesmerizing reading experience from an author at the beginning of what promises to be a thrilling career"--… (meer)
Bangkok. Wie er wel eens was, weet dat deze stad een aanslag is op de zintuigen. Niet alleen door de deken van klamme hitte om je heen, maar ook door de geuren, de geluiden en alle nieuwe en ongewone dingen die er te zien zijn. Dat is hoe de Thaise schrijver Pitchaya Sudbanthad de stad ook introduceert, aan de hand van de Amerikaanse arts Phineas Stevens, die ergens in de 19e eeuw gaat werken op een missiepost. Hij vindt het er vreselijk en er is veel dat hij niet, of maar half, begrijpt. Met deze introductie is meteen duidelijk dat Sudbanthad zich in de eerste plaats richt op een niet-Thais lezerspubliek. Hij schreef dit boek - zijn debuutroman - dan ook in het Engels en woonde een groot deel van zijn leven buiten Thailand.
‘Bangkok wakes to rain’ is een mozaiekvertelling, of een roman in verhalen. De 19e eeuwse Phineas Stevens is slechts één van vele karakters in het boek, en zijn verhaal slechts één van verschillende verhalen. Wat de verhalen bindt, is een huis in Bangkok. In de 19e eeuw is het een missiepost, later komt het in bezit van een familie, nog weer later bouwt een projectontwikkelaar er een luxe appartementencomplex bovenop. Met de klimaatveranderingen in de 21e eeuw is het gebouw enkel nog een half boven het water uitstekende toren, die alleen per boot is te bereiken. Maar het is niet zo simpel als dat de vele personages ook in het gebouw wonen. Soms is hun verbinding met deze locatie veel losser of abstracter.
Het boek deed me denken aan jazzmuziek. Niet alleen omdat er veel jazzmuziek voorkomt in de verhalen, maar ook in de losse opbouw, waarbij sommige verhaallijnen steeds weer terugkomen als een herkenbaar ritme, waar andere verhalen als een vrije improvisatie los tussendoor zijn geweven. Het verhaal springt heen en weer in de tijd, tussen de 19e en de 21e eeuw, en alles daar tussen, maar ook in de ruimte, van Bangkok naar Japan, Engeland en de Verenigde Staten en weer terug naar Bangkok. Sommige personages komen regelmatig terug, andere leer je kennen als hoofdpersoon in één verhaal, waarna je ze als bijfiguur in een ander verhaal herkent, en weer andere bestaan alleen in hun eigen hoofdstuk. Het is soms uitdagend om grip te houden op de vele karakters en dwarsverbanden, je moet als een detective aantekeningen maken om alle connecties te zien.
Er gebeurt veel in het boek, misschien een beetje té veel. Het gaat over de geschiedenis en over de toekomst, over klimaatverandering, kunstmatige intelligentie, discriminatie, politiek geweld, staatsgrepen, psychische stoornissen, cosmetische chirurgie, sociale media en zo kan ik nog even doorgaan. Mozaiekvertellingen zijn leuk om te lezen, omdat je als lezer zelf op zoek moet naar de dwarsverbanden. Maar ze zijn vaak ook onbevredigend, omdat er iets willekeurigs schuilt in hoe de verhalen samengebracht zijn in één boek. ‘Bangkok wakes to rain’ lijdt zeker ook onder dat euvel. Nergens wordt duidelijk waarom deze verhalen nu samen 1 roman vormen, sommige dwarsverbanden zijn te willekeurig, en er blijven uiteindelijk een heleboel losse eindjes bungelen.
Dat ik het tóch positief beoordeel heeft vooral te maken met de poëtische schrijfstijl en met de manier waarop Subanthad zijn vele hoofdpersonen écht een eigen stem heeft weten te geven. Hij roept mooie, bijna droomachtige beelden op, bijvoorbeeld dat van de meisjes die met een roeiboot door het ondergelopen Bangkok varen, waar bij eb soms de daken van de oude tempels uit het water tevoorschijn komen. Dus hoewel het boek misschien net iets te ambitieus was voor een debuut, is Subanthad een veelbelovende schrijver, waar ik in de toekomst meer van hoop te lezen. ( )
"A house in the center of Bangkok becomes the point of confluence where lives are shaped by upheaval, memory, and the lure of home. Witness to two centuries' flux in one of the world's most restless cities, a house plays host to longings and losses past, present, and future. A nineteenth-century missionary doctor pines for the comforts of New England even as he finds the vibrant foreign chaos of Siam increasingly difficult to resist. A post-war society woman marries, mothers, and holds court, little suspecting the course of her future. A jazz pianist is summoned in the 1970s to conjure music that will pacify resident spirits, even as he's haunted by ghosts of his former life. Not long after, a young woman gives swimming lessons in the luxury condos that have eclipsed the old house, trying to outpace the long shadow of her political past. And in the post-submergence Bangkok of the future, a band of savvy teenagers guides tourists and former residents past waterlogged, ruined landmarks, selling them tissues to wipe their tears for places they themselves do not remember. Time collapses as these stories collide and converge, linked by blood, memory, yearning, chance, and the forces voraciously making and remaking the amphibian, ever-morphing city itself. Bangkok Wakes to Rain is a wildly imaginative, mesmerizing reading experience from an author at the beginning of what promises to be a thrilling career"--
Google Books — Bezig met laden...
(3.6)
1
‘Bangkok wakes to rain’ is een mozaiekvertelling, of een roman in verhalen. De 19e eeuwse Phineas Stevens is slechts één van vele karakters in het boek, en zijn verhaal slechts één van verschillende verhalen. Wat de verhalen bindt, is een huis in Bangkok. In de 19e eeuw is het een missiepost, later komt het in bezit van een familie, nog weer later bouwt een projectontwikkelaar er een luxe appartementencomplex bovenop. Met de klimaatveranderingen in de 21e eeuw is het gebouw enkel nog een half boven het water uitstekende toren, die alleen per boot is te bereiken. Maar het is niet zo simpel als dat de vele personages ook in het gebouw wonen. Soms is hun verbinding met deze locatie veel losser of abstracter.
Het boek deed me denken aan jazzmuziek. Niet alleen omdat er veel jazzmuziek voorkomt in de verhalen, maar ook in de losse opbouw, waarbij sommige verhaallijnen steeds weer terugkomen als een herkenbaar ritme, waar andere verhalen als een vrije improvisatie los tussendoor zijn geweven. Het verhaal springt heen en weer in de tijd, tussen de 19e en de 21e eeuw, en alles daar tussen, maar ook in de ruimte, van Bangkok naar Japan, Engeland en de Verenigde Staten en weer terug naar Bangkok. Sommige personages komen regelmatig terug, andere leer je kennen als hoofdpersoon in één verhaal, waarna je ze als bijfiguur in een ander verhaal herkent, en weer andere bestaan alleen in hun eigen hoofdstuk. Het is soms uitdagend om grip te houden op de vele karakters en dwarsverbanden, je moet als een detective aantekeningen maken om alle connecties te zien.
Er gebeurt veel in het boek, misschien een beetje té veel. Het gaat over de geschiedenis en over de toekomst, over klimaatverandering, kunstmatige intelligentie, discriminatie, politiek geweld, staatsgrepen, psychische stoornissen, cosmetische chirurgie, sociale media en zo kan ik nog even doorgaan. Mozaiekvertellingen zijn leuk om te lezen, omdat je als lezer zelf op zoek moet naar de dwarsverbanden. Maar ze zijn vaak ook onbevredigend, omdat er iets willekeurigs schuilt in hoe de verhalen samengebracht zijn in één boek. ‘Bangkok wakes to rain’ lijdt zeker ook onder dat euvel. Nergens wordt duidelijk waarom deze verhalen nu samen 1 roman vormen, sommige dwarsverbanden zijn te willekeurig, en er blijven uiteindelijk een heleboel losse eindjes bungelen.
Dat ik het tóch positief beoordeel heeft vooral te maken met de poëtische schrijfstijl en met de manier waarop Subanthad zijn vele hoofdpersonen écht een eigen stem heeft weten te geven. Hij roept mooie, bijna droomachtige beelden op, bijvoorbeeld dat van de meisjes die met een roeiboot door het ondergelopen Bangkok varen, waar bij eb soms de daken van de oude tempels uit het water tevoorschijn komen. Dus hoewel het boek misschien net iets te ambitieus was voor een debuut, is Subanthad een veelbelovende schrijver, waar ik in de toekomst meer van hoop te lezen. (