Merkwaardig verhaal, wel heel goed geschreven. Nadia en haar, 20 jaar oudere, want docent/student, echtgenoot zijn zoölogen die in de wildernis zijn gaan wonen en jonge beertjes verzorgen, samen met allerlei internationale vrijwilligers.
Er wordt steeds teruggegrepen op een jaar dat Nadia liever wil vergeten. Uiteindelijk begreep ik dat in dat jaar haar man een verhouding had met een Hollandse vrijwilligster, Esther en haar dochter Vera wegliep en niet meer thuis wilde komen. Het is ook doorspekt met vaag mythische Russische verhalen, er klinkt door het woud vreemd geluid, vandaar het “Foon” dat iets met klank van doen heeft. Lev is verward, is ook bang voor het geluid en loopt op een moment weg, komt na dagen pas weer terug. Nadia verzorgt zichzelf slecht, kortom, verval alom en eenzaamheid. Als troost wordt er een bokje geboren. Vreemd boek. Wel zo geschreven dat je “ erbij” bent, de dreigende en vreemde sfeer in dat bos, het verleden wat maar niet wil verdwijnen, de melancholie om wat er vroeger was, wel heel intrigerend en invoelbaar. Het heeft een aantal literaire prijzen gewonnen. ( )

De kinderen zijn het huis uit, de fabriek is gesloten, de buren zijn vertrokken, het dorp is leeggelopen, water komt maar bij momenten uit de kraan, de beren zijn weg en de buitenlanders laten zich niet meer zien. Troosteloos is het leven van Nadja en Lev daar in het Noordwesten van Rusland. Lev lijkt verward, Nadja gehecht aan de dieren, die in het woud en die op het erf. Maar waarom ze daar blijven, is niet zo duidelijk.

We zien hun leven door haar ogen - hoe betrouwbaar zijn die nog? - haar gedachten cirkelend rond het jaar dat ze zich niet wil herinneren. Het duurt tot halverwege de roman voor de beren verschijnen en het verhaal wat vaart wint. Het duurt helemaal tot het einde voor je het begrijpt.

Vrolijk word je er niet van. Maar wie heeft ooit gezegd dat dat moet? ( )

beginnetje:
Je zit in het hoofd Nadja die door een leuk biologiekamp aan de oudere Lev vast komt te zitten, raakt met hem steeds afgezonderder in het Russische bos. Eerst de kleine gemeenschap met twee eigen kinderen. Iedereen vertrekt, eletriciteit en commuincatieverbindingen verdwijnen. Nadja kan niet mee met de tijd, vindt Eurostandartki (West-Europeanen) maar vreemd. [ems: On-oer]. Om te overleven laat ze een beertjeskamp voor Nederlandse jongeren toe op hun nederzetting.
Het mooie van het boek is de sfeer en zijn de vele originele gedachtes in sprankelende zinnen neergezet. (later zal ik er meer citeren)
De Foon is een constant onbestemd geluid, een afgerondere verklaring zou moeten volgen.

lees ook: https://www.hebban.nl/recensie/roosje-de-vries-over-foon (ben ik niet) ( )

Droefenis in de Russische outback, een natuur die helemaal ontregeld is, vreemde ‘Grote Geluiden’, geheimzinnige, traumatische ervaringen … met deze ingrediënten heeft Marente De Moor (°1972) een heel intrigerende cocktail gebrouwen. Haar vertelstem is Nadja, een vrouw van middelbare leeftijd die getrouwd is met een veel oudere man, haar vroegere biologieleraar Lev. Ze zijn de laatste bewoners van een compleet verlaten dorp in het Noordwesten van Rusland; hun natuurcentrum waar jongeren op kamp konden komen om dichter bij dieren en planten te leven, is compleet vervallen; Lev lijkt dementerend en de band met hun twee kinderen is op zijn zachtst gezegd problematisch. De Moor maakt het de lezer niet gemakkelijk: ze laat Nadja in een koortsige monoloog los op de lezer, in heel warrige passages die alle kanten uitschieten. Pas op het eind komt er iets meer klaarheid in de chaos, maar De Moor laat - wellicht met opzet - bepaalde verhaallijnen open. Wat beklijft is een ondertoon van angst en eenzaamheid, gelardeerd met sprookjes-achtige elementen en badend in een ecologische dystopie, waardoor dit boek me erg aan het werk van Olga Tokarczuk deed denken. Ik moet zeggen, ik was er niet echt wild van, maar De Moor toont zeker dat ze wat in haar mars heeft. ( )