Het is moeilijk de invalshoek van dit boek te bespreken, zonder de clou weg te geven. Laat ons zeggen dat Terrin een heel knappe vingeroefening heeft gemaakt over de thema’s van identiteit, vervreemding en existentiële crisis. Raadselachtig? Tja, dat is dan zoals dit boekje zelf. Persoonlijk vond ik de aanpak en de stijl van het eerste deel absolute top: het riep de sfeer op van ‘De Vreemdeling’ van Camus, maar deed ook aan de stijl van Willem Frederik Hermans denken (het portret van Terrin op de binnenflap is een vette knipoog in die richting) en op een bepaald ogenblik kwam voor mij ook Rachel Cusk in beeld (zoals in haar Outlook-trilogie). Andere recensenten verwijzen naar het betere thrillerwerk van Patricia Highsmith (vandaar de titel), maar dat zag ik niet meteen. In elk geval zeer knap gedaan. Ik zie wel waarom het tweede deel (dat veel meer bevreemding wekt bij de lezer) nodig was, maar zowel inhoudelijk als stilistisch deed het wat af aan wat voorafging. Peter Terrin overtuigde me met dit boekje veel meer dan zijn gelauwerde ‘Post Mortem’ (2012). ( )